اثر 8 هفته تمرین هوازی کم شدت در هایپوکسی بر محتوای PGC-1α عضله، گلوکز ناشتا، مقاومت به انسولین و حداکثر اکسیژن مصرفی موش های صحرایی دیابتی نوع 2

  گیرنده فعال شده تکثیری پروکسی زومی هم فعال کننده  آلفا (PGC-1α) یک هدف درمانی در دیابت نوع 2 است که به تمرینات هوازی پاسخ می دهد. تحقیقات اخیر از هایپوکسی به عنوان مداخله گر درمانی جدید در دیابت نوع 2 نام می برند. هدف پژوهش حاضر، تعیین اثر 8 هفته تمرین هوازی کم شدت در هایپوکسی بر محتوای PGC-1α عضله، گلوکز ناشتا، مقاومت به انسولین و حداکثر اکسیژن مصرفی موش های صحرایی دیابتی نوع 2 بود.

در این مطالعه تجربی، 40 موش صحرایی نر نژاد ویستار به پنج گروه 8 تایی کنترل سالم، کنترل دیابتی، تمرین هوازی، هایپوکسی و تمرین هوازی در هایپوکسی تقسیم شدند. القای دیابت با روش رژیم غذایی پرچرب-استرپتوزوتوسین انجام شد. تمرینات 8 هفته (5 جلسه 60-40 دقیقه ای) با سرعت 15-10 متر در دقیقه انجام شد. از هایپوکسی نورموباریک با اکسیژن 4/14درصد استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی انجام شد.

آزمون آنالیز واریانس یک طرفه، تفاوت معنی داری در متغیرهای تحقیق بین گروه ها نشان داد (001/0=p). آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد، گروه های کنترل سالم، تمرین هوازی، هایپوکسی و تمرین هوازی در هایپوکسی با گروه کنترل دیابتی تفاوت معنی داری در متغیرهای PGC-1α، گلوکز ناشتا و مقاومت به انسولین دارند (05/0>p). همچنین گروه های کنترل سالم، تمرین هوازی و تمرین هوازی در هایپوکسی در حداکثر اکسیژن مصرفی با گروه کنترل دیابتی تفاوت معنی دار داشتند (05/0>p).

تمرین هوازی کم شدت در هایپوکسی در مقایسه با هایپوکسی و تمرین هوازی کم شدت، تاثیر بیشتری بر شاخص های پژوهش گذاشت.