رتبه بندی محلات حاشیه نشین اهواز براساس شاخص های پایداری اجتماعی مسکن با استفاده از مدل ELECTRE

با توجه به افزایش شتاب رشد شهرها، محلات شهری و به دنبال آن ها مساکن شهر با عدم پایداری اجتماعی گسترده مواجه شده اند. در این میان زاغه ها و نواحی شهری غیررسمی اگرچه سازوکارهای حیاتی و بااهمیتی را برای تعداد زیادی از ساکنین فقیر و محروم شهری فراهم می کند اما طیف متنوعی از مشکلات زیست محیطی و انسانی را برای نسل امروز و آینده موجب می شود. ازاین رو نواحی حاشیه ای و محلات اسکان غیررسمی چالشی پیش روی توسعه پایدار و پایداری اجتماعی هستند. برای توسعه مسکن پایدار محلات شهری 10 شاخص در ابعاد اجتماعی به کار رفته است. روش پژوهش حاضر به صورت توصیفی-تحلیل و پیمایشی می باشد. جمع آوری اطلاعات به صورت پیمایشی صورت گرفته است. هدف اصلی پژوهش حاضر رتبه بندی محلات حاشیه نشین اهواز براساس شاخص های پایداری اجتماعی مسکن با استفاده از مدل الکتر می باشد. برای وزن دهی شاخص ها از روش آنتروپی شانون و از روش تصمیم گیری چندمعیاره الکتر برای رتبه بندی محلات استفاده شده است. جامعه آماری تحقیق حاضر خانوارهای ساکن محلات حاشیه نشین می باشد. حجم نمونه بر اساس مدل کوکران به دست آمده است که 381 نفر محاسبه شده است برای افزایش دقت کار تعداد 450 پرسشنامه توزیع گردید. در این پژوهش از میان 6 بافت مشخص در شهر، بافت حاشیه ای که شامل 18 محله می شد انتخاب شده و با توزیع پرسشنامه و بهره گیری از مدل الکتر اقدام به رتبه بندی محله ها بر اساس شاخص های پایداری اجتماعی مسکن گردید. براساس نتاج به دست آمده با استفاده از مدل الکتر بالاترین رتبه مربوط به محله زرگان و پایین رتبه به محله کوی سیاحی اختصاص دارد.