واکاوی مدیریت بحران در هویت سیستمی معماری و شهرسازی معاصر ایران

 شناخت بحران نیازمند سیستمی کردن تیوری ها می باشد. امروزه مدیریت بحران در حوزه های کالبدی معماری و شهرسازی، محور توجه اکثر معماران و شهرسازان قرار گرفته است، در حالی که بحران های فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی در این حوزه مغفول مانده است. بحران فرهنگی به عنوان اساس سایر بحرانها، موضوعی است که بیش از پیش باید مورد توجه قرار بگیرد و بدون نگرش سیستمی در جهت سازماندهی معماران، اقتصاددانان، جامعه شناسان و سیاست مداران، نمی توان از این بحران عبور کرد.

کتابخانه ای و تحلیلی .

پژوهش حاضر با تکیه بر نگرش سیستمی در حوزه های فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی و با مقایسه سه روش بنیادین، طیفی و مدیریت بقا در مدیریت بحران، روش تحقیق در بحرانهای معماری را از نوع بنیادین معرفی کرده و بحران های مذکور  را در بعد از انقلاب اسلامی در حوزه مسکن را که ریشه در پارادایم فردگرایی غربی دارد؛ مورد واکاوی قرار داده است.

نگرش کلان نگر در حوزه مدیرت بحران در معماری و شهرسازی از موضوعاتی است که بیش از پیش باید بدان پرداخته شود و تا زمانی اندیشه حکمی به عنوان روح سیستم در ایجاد ساختار بین اجزای سیستم(معماران، اقتصاددانان، سیاست مدران و جامعه شناسان) نقش نداشته باشد؛ کارکرد سیستم معماری و شهرسازی  محصولی عبث، گنگ و بی فایده خواهد بود.