ارزیابی وضعیت شاخص های مسکن گزینی در شهر (نمونه موردی: شهر اهواز)

 مسکن به عنوان یک مکان فیزیکی که در فضا تبلور یافته است در پی اقدامات برنامه ریزی شهری و شرایط محیطی تفاوت های زیادی را در محلات و مناطق شهری به خود می بیند. این تفاوت ها سبب شده است که شهروندان  شاخص های زیادی را در انتخاب محل سکونت خود درنظر بگیرند. با شناسایی و ارزیابی شاخص های مسکن گزینی از نظر شهروندان، مدیران شهری می توانند شرایط سکونتی شهروندان را ارتقاء و بهبود بخشند. هدف این پژوهش، ارزیابی شاخص های مسکن گزینی در شهر اهواز می باشد.

پژوهش حاضر از نوع هدف کاربردی و از نظر گردآوری داده ها جز پژوهش های توصیفی- پیمایشی و به طور کامل مدل یابی معادلات ساختاری است. گردآوری داده ها از طریق پرسشنامه ای با 4شاخص (اجتماعی- فرهنگی، اقتصادی، کالبدی و محیطی) و 55گویه  بر مبنای پاسخ های ساکنان شهر اهواز با حجم نمونه 384نفر انجام شد. اطلاعات جمع آوری شده از طریق نرم افزارهای SPSS21 و smart- PLS مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند.

نتایج نشان می دهدکه ضریب مسیر اجتماعی-فرهنگی0.724، کالبدی 0.661، اقتصادی 0.545، و محیطی 0.510 بدست آمده است. بدین ترتیب که بالاترین اولویت شاخص اجتماعی - فرهنگی است و بعد از آن شاخص کالبدی و اقتصادی و درآخر هم شاخص محیطی  در انتخاب مسکن از نظر شهروندان شهر اهواز موثر می باشد.

اهمیت و اولویت شاخص اجتماعی و فرهنگی در بین شهروندان به سبب وجود قومیت های مختلف و تفاوت زیاد در شرایط اجتماعی اقتصادی ساکنان و همچنین وجود محلات بافت فرسوده و حاشیه نشین در شهر اهواز می باشد.