تربیت فلسفی کودک

آن زمان که افلاطون در جمهور و نوامیس، مبانی جامعه آرمانی را توصیف میکرد، بر این مسئله تاکید داشت که تربیت افراد جامعه باید از همان کودکی آغاز شود. توجه به کودکان از پیدایش فلسفه با آن همراه بود و تا دوران معاصر نیز ادامه داشته است. این امتداد ما را به این اندیشه وامیدارد که چرا تربیت کودک دغدغه فلاسفه بوده است؟ آیا بحث تربیت کودک پیرو فلسفه اخلاق است و همان اصول و فروعی که در تربیت یک فرد بالغ رعایت میشود را باید درباره کودک نیز در نظر گرفت؟ یا تربیت کودک اصول و فروع ویژه خود را دارد؟ این مقاله تلاش میکند با تکیه بر اندیشه اسلامی ایرانی نشان دهد که ضرورت توجه فلسفی به تربیت کودکان چیست؟ آیا اساسا ما در کنار تربیت دینی به تربیت فلسفی نیز نیاز داریم؟ دیگر اینکه، اصول تربیت فلسفی کدام است؟ اگر بخواهیم چشم‌اندازی به والدین ارایه دهیم، چه اصول و جزییاتی خواهد داشت؟ طبیعی است که پیش از همه اینها باید به خود مفهوم تربیت پرداخته شود.