پاسخ های بیوشیمیایی گیاه چغندر قند به محافظ های گیاهی و ورمی کمپوست تحت تنش رطوبت

در سال های اخیر، با گسترش خشکسالی و همچنین افزایش تقاضا برای آب، نیاز به مدیریت آب در آبیاری گیاهان بیشتر نمایان شده است. در تحقیق حاضر پاسخ های بیوشیمیایی مربوط به عملکرد چغندرقند از طریق ورمی کمپوست و محافظ های گیاهی برای کاهش اثر تنش خشکی بر پایه طرح اسپلیت پلات فاکتوریل با سه تکرار مطالعه شد. کرت های اصلی شامل آبیاری در 90%، 70%، 50% و 30% درصد ظرفیت زراعی بود. کرت های فرعی شامل ترکیب فاکتوریل از ورمی کمپوست (0 و 7 مگاگرم در هکتار) و محلول پاشی محافظ های گیاهی (آب مقطر به عنوان شاهد، روی 5 میکرو مولار، سیلیسیم 4 میلی مولار، گلایسین بتایین 4 میلی مولار و اسید اسکوربیک 0.5 میلی مولار) بود. غلظت آنزیم های کاتالاز، سوپراکسید دیسموتاز، آسکوربات پراکسیداز، دهیدرواسکوربات ردوکتاز و گلوتاتیون پراکسیداز در شرایط تنش کم آبی به طور قابل توجهی افزایش یافت. با وجود درصد قند بالاتر، عملکرد ریشه و زیست توده کمتری در تیمارهای 30 و 50 درصد ظرفیت زراعی مشاهده شد. با افزایش کمبود آب (از 70 به 30 درصد ظرفیت زراعی) درصد قند در چغندرقند به تدریج افزایش یافت. مالون دی آلدیید با افزایش سطح تنش افزایش یافت ولی با کاربرد محافظ های گیاهی به ویژه گلایسین بتایین کاهش پیدا کرد. ورمی کمپوست در جلوگیری از پراکسیداسیون لیپید تاثیر مثبت داشت. می توان نتیجه گرفت که محافظ های گیاهی و ورمی کمپوست از گیاه چغندرقند در برابر تنش اکسیداتیو ناشی از خشکی محافظت می کنند و با افزایش تحمل به تنش آب عملکرد ریشه و قند را بهبود می بخشند.