نقش شهرداریها در ارتقای مدیریت شهری با رویکرد محله گرایی

مقدمه و هدف پژوهش:

هدف کلی این تحقیق تبیین نقش شهرداری ها در ارتقای مدیریت شهری با رویکرد محله گرایی است که با مطالعه اهمیت محله گرایی در ارتقای مدیریت شهری شهرداری تهران با عنوان هدف ویژه بررسی می گردد.

روش پژوهش:

برای مطالعات میدانی و سنجشی افته های مطالعه از روش هایی چون مصاحبه با متخصصان، مصاحبه با مسیولان شهری، پرسشنامه و مشاهده استفاده شد. در فرایند گزینش محله های مورد سنجش، تلاش شد تا محله هایی انتخاب شوند که به لحاظ ویژگی های کالبدی و اجتماعی متفاوت و به نوعی نماینده ای مناسب از محله مورد مطالعه به لحاظ گونه بندی کالبدی اجتماعی باشند تا یافته های پژوهش قابلیت تعمیم بیشتری داشته باشند.

یافته ها:

با در نظر گرفتن اهمیت شاخص ها و مقایسه شاخص ها و مقایسه آنها مشخص شد که شفافیت و اطلاع رسانی صحیح مهم ترین معیار و دارای بیشترین امتیاز است. مقایسه میان معیارهای مربوط به اجتماع محلی، بیانگر اهمیت بیشتر مولفه سرمایه اجتماعی از سرمایه کالبدی محله است. همچنین این نکته مهم، لزوم توجه به معیارهای سرمایه اجتماعی را در قالب شبکه اجتماعی، مسیولیت پذیری و توانایی های فردی اهالی، هنجارها و ارزش های عرفی و اعتماد مورد تاکید قرار می دهد. پس لزوم توجه به موارد فوق الذکر در قالب تدوین برنامه کاربردی و مناسب در تصمیم گیری ها و تصمیم سازی های مدیران و مسیولان مدیریت شهری احساس می گردد.

نتیجه گیری:

بنابر این تعریف اهداف و برنامه ها برای ناحیه و اجرای آنها از طرف شهرداری ناحیه با نظارت شهرداری منطقه 13 و مقیاس های بالا صورت می گیرد در صورتی که شورای ناحیه که برآمده از نظر شورای مردم می باشد، می تواند کار نظارت را برعهده بگیرد. لذا تمام مشکلات و نیازهای ناحیه ای که می تواند در سطح ناحیه و توسط نهادهای مردمی و شورایی انجام گیرد نباید به سطوح بالاتر مثل شهرداری مناطق یا شهرداری مرکزی ارجاع داده شود.