آواهای القاگر در مرگ نگاره های بدر شاکر السیاب با تکیه بر نظریه موریس گرامون

زبان، مجموعه‏ ی آوا هایی است که القاگر احساسات و عواطف گونه‏ گون و انگار هایی از رنگ ها و رایحه ها هستند؛ بدین ترتیب، زبان، توده‏ای از آوا ها و نشانه های نابسامان نیست؛ بلکه شبکه‏ای است نظام‏مند و درهم بافته از لایه ها و پیوند ها یعنی هر پاره از گفتار یا متن، از خلال همکاری و پیوستگی همه سطوح زبانی متمایز، سازمان دهی می شود.هدف پژوهش حاضر، تحلیل و ارزیابی آوا های القاگر در سروده های بدر شاکر السیاب است؛ یکی از مباحث برجسته ‏ای که باید در اشعار این سراینده نامدار به صورت جدی مورد توجه قرار گیرد، بحث آوا ها و القا هاست. شاعر جیکور یکی از شاعران چیره ‏دستی است که از آواها، برای همراه ساختن خواننده با خویش بهره ی فراوان برده است؛ نگارندگان در این جستار کوشیده‏اند تا بر بنیاد نظریه موریس گرامون، زبان شناس نامدار فرانسوی به خوانش و تحلیل القاگری آواها در سروده‏های سراینده سوگوار عراق، بدر شاکر السیاب دست یازند و در این راستا با کاربست روش توصیفی -تحلیلی به بررسی نشانه ها و شاخصه های موسیقایی سروده های بدر شاکر السیاب به‏ ویژه واکه ها و همخوان ها پرداخته‏اند؛ خوانش و تحلیل چکامه‏ های بدر شاکر السیاب بر بنیاد نظریه آواهای القاگر گرامون نشان می دهد که متناسب با مضامین چکامه های سیاب و متاثر از نفوذ عمیق و ژرف روح سوگباری و اندوه در اندیشه و زبان شاعر،  واکه‏ ها و همخوان‏های پربسامد سروده ‏های او نیز همین بار معنایی منفی، تیره و حزن‏آلود را تکرار می‏کنند؛ به دیگر بیان، یافته‏ های این پژوهش نشان می‏دهد که آوا های القاگر در سروده‏های بدر شاکر السیاب به توصیف شکست روحی و جسمی مردمان سرزمین شاعر می پردازد و از لحاظ آوایی، اشعار او مرگ‏نگاره ‏هایی است از شک و تردید، سرخوردگی و دل مردگی و اندوه و بدبینی.