مراد از قرائت قرآن در آیه آخر سوره مزمل و حکم شرعی آن

در آیه آخر سوره مزمل به «قرایت قرآن» امر شده است. در اینکه مراد از قرایت چیست، وحدت نظر وجود ندارد. برخی معتقدند که مراد از قرایت قرآن در این آیه، مطلق قرایت است و به معنای قرایتی که از واجبات غیر رکنی نماز است، نمی باشد. برخی مراد از این قرایت را مطلق قرایت در نماز، اعم از نمازهای واجب و مستحب دانسته اند. بزرگانی همچون سید مرتضی، علامه حلی، محقق کرکی و آیهالله خویی، از این آیه، وجوب قرایت در نمازهای یومیه را برداشت کرده اند. برخی مراد از آن را امر استحبابی به نماز شب دانسته اند. با بررسی دقیق معنای «قیام اللیل» و استعمالات آن در متون متقدم، دقت در مقام سخن، سیاق و بافت آیه و سوره مشخص می گردد که سه قول اول به دلایل مخالفت با ظهور آیه و بافت سوره، مخالفت با مقام سخن و روایات پذیرفتنی نیست. قول چهارم به مدد ادله ای همچون موافقت با قواعد بلاغی، مطابقت با سیاق آیه، سوره، مقام سخن و روایات تایید می شود و نیز معلوم می گردد که امر حاضر در این عبارت بر خلاف ظاهر صیغه امر، دلالت بر استحباب دارد. معناشناسی ترکیب «قیام اللیل» و بهره گیری از آن در این بحث و نیز استدلال به مقام سخن، بافت سوره، قاعده بلاغی «رد العجز إلی الصدر»، از جمله نوآوری های این مقاله است.