مروری بر روش های درمان تخریب اسیدی در چرم های تاریخی: استحکام بخش ها، پوشش های سطحی، تثبیت کننده ها و چرب کننده ها

چرم های دارای دباغی گیاهی، به ویژه نمونه های دباغی شده با تانن های متراکم، به واسطه ماهیت تخریب پذیرشان، فرایند تولید و آلاینده های محیطی، شدیدا نسبت به شرایط اسیدی حساس هستند و دچار تخریبی تحت عنوان تخریب اسیدی می شوند. این تخریب، حجم گسترده ای از آثار تاریخی را در برمی گیرد که عدم مقابله با آن، از بین رفتن بخش قابل توجهی از اشیاء چرمی را در پی دارد و از این رو حفاظت از این آثار در راستای کنترل این تخریب، دارای سابقه مطالعاتی قابل توجهی است. با این حال همچنان به نظر می رسد کنترل این تخریب با توجه به عدم پاسخ گویی بسیاری از روش های درمانی، یکی از دغدغه های جدی در برخورد با آثار چرمی تاریخی است. به طور کلی مواد مورد استفاده در درمان تخریب اسیدی در قالب درمان های استحکام بخشی، پوشش های سطحی، تثبیت کننده ها و در برخی موارد، چرب کننده های چرم قابل بحث است که البته امروزه بسیاری از این مواد به واسطه عملکرد نامطلوبشان منسوخ شده اند. بر این اساس پژوهش حاضر به مرور ادبیات مرتبط با روش های درمانی تخریب اسیدی در چرم های تاریخی پرداخته است تا تلاش های صورت گرفته تا به امروز مشخص و به ترسیم مسیر مطالعات آتی کمک نماید.