تدوین و اعتباریابی مقیاسی برای ارزیابی پتانسیل انگیزشی تحصیلی دانشجویان

 هدف از انجام این پژوهش کاربردی، تدوین و اعتباریابی مقیاسی برای ارزیابی پتانسیل انگیزشی تحصیلی دانشجویان بود.

 روش پژوهش، توصیفی از نوع روش شناختی می باشد. جامعه آماری، تمامی دانشجویان دانشگاه شیراز بودند. جهت بررسی روایی محتوایی، مقیاس بین 25 نفر از اعضای هیات علمی دانشگاه شیراز توزیع گردید و به منظور بررسی روایی صوری، مقیاس بین 201 نفر از دانشجویان توزیع شد. روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای بود. با توجه به نبود مقیاس پتانسیل انگیزشی تحصیلی دانشجویان، پرسش نامه پتانسیل انگیزشی واگنر و هلنبک (1995) به عنوان مبنا مورد استفاده قرار گرفت و ابعاد و گویه ها متناسب با فضای دانشگاهی بازسازی شدند. تحلیل داده ها با استفاده از فرمول MPS و نرم افزار Spss23 به منظور انجام تحلیل واریانس اندازه گیری های مکرر و تحلیل واریانس چند متغیره صورت پذیرفت.

 روایی و پایایی ابعاد مقیاس پتانسیل انگیزشی تحصیلی دانشجویان مناسب بود. پس از تایید روایی و پایایی، مقیاس تدوین شده به منظور ارزیابی وضعیت پتانسیل انگیزشی تحصیلی دانشجویان دانشگاه شیراز مورد استفاده قرار گرفت تا قابلیت کاربردی آن که برای اولین بار تدوین و اعتباریابی شده است، مورد ارزیابی قرار گیرد.

 نتایج بیانگر آن بود که میزان پتانسیل انگیزشی گروه های تحصیلی دانشگاه شیراز در سطح خیلی کم قرار دارد. مقایسه ابعاد پتانسیل انگیزشی تحصیلی نیز نشان داد که بالاترین میانگین متعلق به بعد اهمیت و کمترین میانگین مربوط به بعد بازخورد است و بین ابعاد پتانسیل انگیزشی در گروه های مختلف تحصیلی تفاوت معناداری وجود دارد.