مزاج شناسی به منزله روش در فرایند آفرینش و مطالعه شخصیت دراماتیک نمونه مورد مطالعه: نمایشنامه ملکه زیبایی لی نین

«شخصیت پردازی» و «شخصیت شناسی» از ارکان درام است؛ که هم در مرحله نمایشنامه نویسی و هم در مرحله نقد و تحلیل آثار نمایشی کاربرد فراوانی دارد؛ به خصوص در گونه هایی از نمایش که با مفاهیم عمیق تری از وجوه شخصیتی کاراکترها سر و کار دارند. مطالعاتی که پیرامون جایگاه «شخصیت» از دو منظر نمایشی و روان شناسی انجام شده است، به درک بهتر عوامل اجرایی و نیز عرصه های نظری آثار نمایشی می انجامد. با شناخت خصلت های روحی- جسمی چون علایق، نفرت ها، تیک های بدنی و حسی و نیز افکار و رفتار کاراکترهاست که امروزه نتایج درخشانی برای تقویت اجرا و تحلیل آثار نمایشی کسب شده است. مکاتب و سبک هایی چون «تیاتر بی چیز» یرژی گروتفسکی، «تیاتر بیومکانیک» مه یر هولد و شیوه تمرین یوجینیو باربا، همگی با شناخت و بهره مندی از علومی چون کالبدشناسی، دستگاه تنفسی و حتی ورزشی چون یوگا، سعی داشته اند به درک درستی از توانایی های بدن انسان دست پیدا کنند. شناخت شخصیت انسان در بکارگیری قوه بازیگری محصور نمانده و زمینه هایی چون نمایشنامه نویسی و تحلیل آثار نمایشی را هم دربر می گیرد. این پژوهش سعی دارد از دانش «مزاج شناسی» به عنوان شاخه ای از طب سنتی یا قدیمی - که نسبت کردار و خلق وخوی انسان با انواع مزاج ها را بررسی می کند- بهره برده و روشی نو در موضوع پژوهش ارایه نماید. ارایه الگوهایی برای طبقه بندی شخصیت های نمایشی، قابلیتی را برای مزاج شناسی فراهم نموده که می توان از آن به عنوان روشی در حوزه های مختلف از جمله در شیوه شخصیت پردازی آثار نمایشی بهره برد. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی انجام گرفته و از نمایشنامه ملکه زیبایی لی نین اثر مارتین مک دونا به عنوان نمونه مورد مطالعه این پژوهش استفاده شده است.