ارایه مدلی برای سیستم مدیریت روسازی راه های روستایی استان مازندران

در سیستم نگهداری راه ها، گزینه های مختلفی برای ترمیم و نگهداری مطرح می گردد. اما به واسطه محدودیت منابع، می بایست از میان گزینه های مختلف موجود، گزینه ای مدنظر قرار گیرد که با کمترین هزینه اهداف مورد نظر را تامین نماید و از خسارات زیان بار آتی جلوگیری کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی مدیریت روسازی شبکه راه های روستایی استان مازندران می باشد. یکی از مهمترین مراحل در سیستم مدیریت روسازی ارزیابی شرایط فعلی روسازی می باشد که بدین منظور از شاخص های گوناگونی استفاده می شود. یکی از شاخص ها که از تحلیل داده های برداشت خرابی استخراج می گردد، شاخص PCI بوده که جز بهترین شاخص ها جهت ارزیابی خرابی راه های ایران می باشد. در این پژوهش پس از برداشت های میدانی و ارزیابی خرابی ها و تحلیل ان با نرم افزار Micro Paver مشخص گردید که روسازی های جاده ای روستایی "شرایط مناسب" با میانگین 76PCI  داشتند. روسازی های آسفالتی که 87 درصد از موجودی روسازی را تشکیل می دهند، دارای میانگینPCI متوسط 74 بودند. روسازی های بتنی، که 13 درصد از موجودی روسازی را تشکیل می دهند، دارای مقدار کمی بالاتر از PCI 87 بودند. نتایج نشان داد که میزان بودجه پیش بینی شده در حال حاضر 2.0M / YR  (تقریبا) است، احتمالا به کاهش 6 درصدی در کل PCI و همچنین افزایش رکود M & R در طی پنج سال آینده منجر خواهد شد. میزان بودجه 7.1 M/YR حذف رکود تعیین شده بود که در طول دوره تجزیه و تحلیل پنج ساله، کمترین هزینه کل را به دست آورد.