سنتز و بررسی خواص مکانیکی و زیست فعالی داربست پایه بتا تری کلسیم فسفات- بریدیجیت به روش فضاساز برای کاربردهای مهندسی بافت استخوان

علم مهندسی بافت در کنار علم پزشکی به احیا و ترمیم بافت ها و اندام های آسیب دیده می پردازد. هدف اصلی استفاده از داربست ها، بازسازی مجدد بافت های بدن است. انتخاب نوع و جنس داربست به دلیل اینکه درنهایت جایگزین بافت آسیب دیده می شود بسیار مهم است. توسعه مواد داربست کامپوزیتی سرامیک زیست فعال با استحکام مکانیکی بهبود یافته، موضوعی بوده است که مورد توجه مهندسی بافت استخوان قرار گرفته است. در مطالعه حاضر، پس از سنتز پودرهای بتا تری کلسیم فسفات و بریدیجیت به ترتیب با روش های واکنش حالت جامد و سل ژل، داربست کامپوزیتی بیوسرامیکی بتا تری کلسیم فسفات/ بریدیجیت (25، 35 و 45 درصد وزنی بریدیجیت) با شبکه منافذ به هم پیوسته و مناسب برای بازسازی استخوان با استفاده از روش فضاساز ساخته شد. این مقاله به بررسی تاثیر افزودن مقادیر بالای بریدیجیت بر خصوصیات مکانیکی و بیولوژیکی داربست بتا تری کلسیم فسفات می پردازد. ترکیب های فازی، ساختار متخلخل، ویژگی های مکانیکی و ویژگی های زیست فعالی این داربست ها به ترتیب با استفاده از پراش پرتوی ایکس، میکروسکوپ الکترونی روبشی، آزمون های مکانیکی و زیست فعالی بررسی شد. ارزیابی ریزساختاری داربست های کامپوزیتی، منافذ به هم پیوسته با محدوده قطر 600-200 میکرومتر و میانگین اندازه منافذ 421/13 میکرومتر؛ با تخلخل حدود 79-75 درصد را نشان می دهد. نتایج نشان داد که استحکام فشاری داربست های   β-TCP/25Bre (7/2 مگاپاسکال) در مقایسه با داربست های (β-TCP/45Bre) (2/0 مگاپاسکال) به دلیل توزیع یکنواخت تر بریدیجیت و عدم آگلومره شدن این فاز در مرزدانه ها بالاتر است. همچنین طبق نتایج زیست فعالی، غوطه وری در محلول شبیه سازی شده بدن منجر به شکل گیری لایه آپاتیت استخوانی به صورت پیوسته روی سطح داربست ها شده است.