تاثیر تمرین تناوبی با شدت بالا و متوسط بر پری لیپین 3 بافت چربی احشایی و مقاومت به انسولین رت های نر مبتلا به دیابت نوع دو

واکنش پروتئین های قطره ی چربی به تمرین تناوبی، ممکن است منجر به ایجاد شرایطی شود که تشخیص مکانیسم زیربنایی تمرین ورزشی و دیابت نوع دو را فراهم نماید. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر دو شدت متفاوت تمرین تناوبی بر پری لیپین 3 (Perilipin-3 یا PLIN3) بافت چرب احشایی و مقاومت به انسولین رت های نر بود.

32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در دو گروه سالم و مبتلا به دیابت قرار گرفتند. سپس موش های مبتلا به دیابت به سه زیرگروه (شاهد مبتلا به دیابت، تمرین تناوبی با شدت بالا و شدت متوسط) و یک گروه شاهد سالم تقسیم شدند تا مطالعه بر روی چهار گروه (هر گروه 8 سر) انجام شود. تمرین در گروه متوسط با 70-65 درصد و در گروه شدت بالا با 90-85 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی در طول هشت هفته انجام شد. 48 ساعت پس از آخرین نوبت تمرین، موش ها با تزریق درون صفاقی (Intraperitoneal یا IP) ترکیبی از کتامین و زایلازین بیهوش شدند و بافت چرب دور روده ی آن ها برداشته شد. بیان پروتئین PLIN3 با استفاده از تکنیک Western blot و مقاومت به انسولین نیز به روش Homeostatic Model Assessment-Insulin Resistance (HOMA-IR) صورت گرفت. در نهایت، داده ها با استفاده از آزمون One-way ANOVA و آزمون تعقیبی Tukey تجزیه و تحلیل گردید.

نتایج آزمون تعقیبی بیانگر کاهش معنی دار PLIN3 و مقاومت به انسولین در گروه تمرین تناوبی با شدت بالا (001/0 = P) و متوسط (001/0 = P) نسبت به گروه شاهد مبتلا به دیابت بود؛ در حالی که تفاوت معنی داری بین گروه های تمرینی با شدت بالا و متوسط وجود نداشت (328/0 = P).

تمرینات تناوبی با شدت بالا و متوسط، می تواند منجر به بهبود متابولیسم گلوکز و همچنین، تغییرات چشم گیر در مقادیر بافتی PLIN3 رت های مبتلا به دیابت نوع دو شود.<