اثربخشی برنامه تنظیم هیجان به روش طرحواره درمانی هیجانی بر تاب آوری پریشانی و توانمندی مادران دارای فرزند دچار اختلال درخودماندگی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی برنامه تنظیم هیجان به روش طرحواره درمانی هیجانی بر تاب‌آوری پریشانی و توانمندی در مادران کودکان مبتلا به اختلال درخودماندگی است. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه گواه است. جامعه آماری این پژوهش مشتمل بر همه مادران کودکان دچار اختلال درخودماندگی در شهر اصفهان بود. نمونه از 40 نفر تشکیل شد که به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به‌طور تصادفی، در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین گردیدند. متغیر مستقل، مداخله تنظیم هیجان به روش طرحواره‌-درمانی هیجانی لیهی است که در 8 جلسه، بر گروه آزمایش اجرا شد. ابزارهای پژوهش عبارتند از مقیاس توانمندی خانواده (FES) و مقیاس تاب‌آوری پریشانی (DTS). برای تحلیل داده‌ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته‌های پژوهش نشان می دهند که مداخله تنظیم هیجان گروهی به روش طرحواره‌ درمانی هیجانی در مادران دارای فرزند دچار اختلال درخودماندگی، باعث افزایش توانمندی و تاب‌آوری پریشانی می‌شود (01/0P<).