ارزیابی تاثیر نوع سنگدانه، دانه بندی و رزین بر عملکرد لغزشی و سایشی روسازی با اصطکاک بالا

در دهه اخیر، افزایش اصطکاک سطحی همواره از دغدغه های اصلی راهسازی دنیا در جهت افزایش ایمنی و کاهش تصادفات جاده ای بوده است. مقاومت اصطکاکی تایر با سطح روسازی به دو عامل اصلی مشخصات فنی لاستیک و خواص اصطکاکی روسازی، وابسته است. مهمترین فاکتور های تامین کننده اصطکاک در روسازی، بافت ریز و درشت آن می باشد. عامل اول، باعث ایجاد مقاومت اصطکاکی در سرعت های کم و عامل دوم درسرعت های بالا، نقش اصلی را ایفا می کنند. تکنولوژی سطوح با اصطکاک بالا که استفاده از لایه نازکی از رزین پلیمری جهت اسقرار سنگدانه های اصطکاک بالا بر روی روسازی است، روشی موثر در جهت افزایش اصطکاک سطحی روسازی آسفالتی است. در این پژوهش، تغییرات اعداد اصطکاکی نمونه های آسفالتی پوشش داده شده با انواع لایه های مختلف اصطکاک بالا با استفاده از دستگاه پاندول انگلیسی، مورد بررسی قرار گرفت. نمونه های مورد بررسی شامل پانزده نوع سنگدانه در سه دانه بندی مختلف و دو نوع رزین پلیمری بوده است. در ادامه، نمونه ها در دستگاه شتابدهنده صیقل قرارگرفته و مجددا  مقاومت سایشی آنها مورد ارزیابی قرار گرفت و عدد اصطکاکی و ضریب اصطکاک جنبشی هریک تعیین شد. نتایج نشان داد از میان ترکیبات زوج برای دانه بندی نوع یک، بوکسیت کلسینه و دولومیت با عدد اصطکاکی 108 برای حالت خشک و برای دانه بندی نوع دو، گرانیت و سیلیس با عدد اصطکاکی 99 برای حالت خشک و همینطور برای دانه بندی نوع سه، بوکسیت کلسینه و سیلیس با عدد اصطکاکی 95 برای حالت خشک و همچنین از میان ترکیبات خالص به کار رفته در روسازی اصطکاک بالا، بوکسیت کلسینه با اعداد اصطکاکی به ترتیب 111، 107 و 105 برای دانه بندی نوع اول تا سوم در حالت خشک بیشترین اعداد اصطکاکی را داشتند. همچنین مشخص شد که میانگین اعداد اصطکاکی دانه بندی های سه گانه نمونه های حاوی رزین اپوکسی در حالات خشک و تر به ترتیب تقریبا 15 و 13 درصد از نمونه های مشابه حاوی رزین پلی استر بیشتر است. سطوح حاوی بوکسیت کلسینه دارای بهترین عملکرد اصطکاکی اولیه و پس از سایش و نمونه های دولومیتی و آذرین به ترتیب ضعیف ترین نتایج را داشته اند.