«برکت بخشی» و نقش آن در برساخت هویت یهودی در اسفار عهدعتیق

یکی از کارکردهای اجتماعی مهم دین هویت سازی است. ادیان برای پیروان خود، ویژگی های خاصی تعیین کرده اند که با ایجاد مشابهت و تمایز با غیر، بین آن ها همبستگی ایجاد کرده و آن ها را از دیگران متمایز می کند. بدین ترتیب با ایجاد مرز بین خودی ها و دیگران هویت پیروان خویش را تعریف می کنند. در ادیان تاریخی این فرایند هویت سازی در بستر تاریخ تداوم می یابد. هویت یهودی نیز به عنوان یک هویت قومی- دینی، در طول تاریخ شکل گرفته و هم چنان تا عصر حاضر دچار ابهامات و مناقشاتی است. شرح تولد و شکل گیری قوم یهود در اسفار که اساس عهدعتیق است آمده است. در این متن مولفه ها و فرایندهای متعددی می توان یافت که در برساخت هویت یهودی نقش دارند از جمله عهد، مشایخ، برگزیدگی، قومیت، شریعت. «برکت بخشی» نیز یکی از این مولفه هاست. در این مقاله با رویکردی بینارشته ای، عملکرد برکت بخشی به عنوان فرایندی هویت ساز در متن اسفار تبیین و تحلیل می گردد. نشان داده می شود که برکت بخشی با تعریف مرزهای قومی، مفاهیم و نهادهای دینی ارتباط داشته و در تعریف هویت یهودی نقش دارد.