روایت تقابل عکاسی و نقاشی با رویکرد به آراء والتر بنیامین

در بررسی عکاسی و تاثیر متقابل آن بر هنر نقاشی، فراز و فرودهایی در روابط میان این دو هنر ازسوی هنرمندان و نظریه پردازان ایجاد شد؛ از آغاز پیدایش عکاسی که برای عکس ارزش هنری قایل نبودند تا زمانی که کم‏کم توانست جای خود را میان سایر هنرها باز کند و در دادگاهی برای عکس حق هنری قایل شدند، راه بسیار طولانی پیموده شد. این در حالی است که نقاشی همواره بر صدر نشسته و هنر فاخر و نمادی از ثروت و فرهنگ و تمدن بوده است. سوال این است که با گذشت زمان و پیشرفت تکنولوژی، عکاسی چه جایگاهی در مقابل نقاشی یافته است و رقابت تاریخی هنرمندان عکاس و نقاش چه مرزهای جدیدی را در دوران معاصر گشوده است. این مقاله با روش توصیفی تحلیلی، به تحلیل جایگاه عکاسی در هنر معاصر، با رویکرد به آراء والتر بنیامین، می پردازد. به نظر می رسد، عکاسی به دلیل ماهیتش در انعطاف پذیری و ایجاد خلاقیت، بازتولیدپذیر شده و به ابزار جدیدی در هنر پسامدرن بدل شده است، به گونه ای که می توان آن را هنری مستقل و با بیانی نو و حتی پایه گذار بسیاری از سبک های هنری دانست.