بررسی فقهی حقوقی استحقاق فرزندخوانده بر دریافت نفقه از سرپرست قانونی

برخی شهروندان با طی کردن روند قانونی، کودکی را به فرزندخواندگی می پذیرند و بدین ترتیب خود را متعهد می کنند که نیازهای مادی و معنوی اش را تامین کنند. فرزندخوانده، فرزند حقیقی شخص سرپرست محسوب نمی شود و حتی از اقارب حقیقی او هم نیست. به همین دلیل برخی معتقدند اسباب نفقه مفقود است و شرعا فرزندخوانده، حقی بر دریافت نفقه از سرپرست خود ندارد. از سوی دیگر، مسلما انسان ها در سنین کم نیاز دارند که کسی نفقه شان را تامین کند. قوانین جاری نیز سرپرست را ملزم به انفاق دانسته است؛ لذا در نگاه اولیه به نظر می رسد که بین این حکم قانونی و فقه تعارض وجود دارد. نگارندگان در پژوهش پیش رو، این تعارض را مردود می دانند و با رویکردی فقهی حقوقی و با جمع آوری داده ها از طریق شیوه کتاب خانه ای، به مبانی استحقاق فرزندخوانده بر دریافت نفقه از سرپرست خود پرداخته اند. در نهایت، تعهد سرپرست را به عنوان منشا تکلیف او مبنی بر انفاق معرفی می کنند.