ترکیب مشاهدات سیستم تعیین موقعیت جهانی و ماهواره سنتینل-3 با استفاده از روش درون یابی کولوکیشن کمترین مربعات جهت تهیه مدل تاخیر تروپوسفری

هدف اصلی سیستم های ماهواره ای ناوبری جهانی، تعیین موقعیت دقیق نقاط در تمام شرایط آب و هوایی است. از طرفی امواج ارسالی از ماهواره های این سیستم ها از لایه های مختلف جو نظیر تروپوسفر عبور کرده و این امر منجر به ایجاد انکسار در مسیر حرکت موج و در نهایت تاخیر در دریافت امواج مذکور می گردد. از این جهت مطالعه تروپوسفر و تاثیر آن بر سیگنال های سیستم تعیین موقعیت جهانی از اهمیت خاصی برخوردار است. تاخیر تروپوسفری به دو بخش خشک و تر تقسیم بندی می شود که با توجه به وابستگی بخش تر به تغییرات بخار آب به عنوان چالش برانگیزترین بخش تاخیر تروپوسفری مورد توجه بیشتری واقع می شود. در این مقاله هدف، مدل سازی تاخیر تر تروپوسفری زنیتی در محدوده شهر لس آنجلس واقع در کشور آمریکا با استفاده از ترکیب داده های سنجنده OLCI ماهواره سنتینل-3 با قدرت تفکیک مکانی بالا و داده مربوط به 97 ایستگاه GPS با قدرت تفکیک زمانی بالا است. روش درون یابی کولوکیشن کمترین مربعات به منظور مدل سازی مکانی-زمانی تاخیر تر تروپوسفری به کار گرفته شده است. به منظور برآورد ترند در روش کولوکیشن کمترین مربعات، از ترکیب داده های دو منبع فوق استفاده شد و یک رویه چهار بعدی (زمانی-مکانی) به داده های تاخیر تر تروپوسفری زنیتی حاصل از سنجنده OLCI و ایستگاه های GPS برازش داده شد. در بخش برآورد سیگنال مشاهدات، به جای در نظر گرفتن یک تابع کوواریانس مکانی-زمانی، بازه زمانی مدل سازی را به زیر بازه های کوچک تر تقسیم کرده و توابع کوواریانس مکانی در هر زیربازه برآورد شده است. نتایج روش مقاله و نتایج حاصل از مدل ساستامینن که از داده های تحلیل شده GFS بهره می برد، با مقادیر نقاط کنترل مورد مقایسه قرار گرفت که RMS تاخیر تر برآورد شده در نقاط کنترل با روش کولوکیشن کمترین مربعات 86/1 سانتی متر بود، این در حالی است که RMS مدل ساستامینن  برابر 97/15 سانتی متر است.