بررسی احداث آب شیرین کن مبتنی برتوان محیطی در سواحل جنوبی خزر

تامین آب یکی از نیازهای بنیادی و اجتناب ناپذیر در چرخه طبیعی و فعالیت های انسانی می باشد. توسعه روزافزون در سواحل جنوبی خزر ازیک طرف و تولید برخی از محصولات استراتژیک با نیاز آبی بالا مانند برنج، سبب توجه به موضوع تامین منابع آب به ویژه در کشاورزی، شرب و صنعت گردیده است. با توجه به محدودیت منابع آب شیرین موجود، نمک زدایی از آب دریای خزر، به عنوان راه حلی بالقوه برای جایگزینی آب در این منطقه مدنظر می باشد. این پژوهش با هدف بررسی امکان بهره برداری از فناوری نمک زدایی و شناسایی مکان های مناسب برای احداث آب شیرین کن در خزر با روش تحلیل چند معیاره AHP و در نظر گرفتن ظرفیت و توان زیست محیطی سواحل جنوبی این دریا در محدوده استان مازندران انجام گردیده است. نتایج این مطالعه که با رویکرد ارزیابی اثرات زیست محیطی نمک زدایی در دریای خزر انجام گرفته نشان داده است، 30 درصد از نوار ساحلی مازندران مناسب، 34 درصد نامناسب و 20 درصد نسبتا مناسب برای احداث واحد های آب شیرین کن می باشد. این مطالعه موضوع مدیریت پساب نمک زدایی را در معیارهای جانمایی و طراحی واحد ها در سواحل جنوبی خزر مورد تاکید قرار داده و استفاده از روش های نوین مدیریت پساب شور را در افزایش ظرفیت و توان محیطی برای نمک زدایی آب دریای خزر موثر می داند.