مطالعه سیاست های سینمایی در ایران با محوریت سینمای ملی (1358-1392)

هدف این پژوهش مطالعه سیاست های سینمایی بعد از انقلاب اسلامی با محوریت سینمای ملی است و سوال مقاله حاضر این است که سیاستگذاری های سینمایی در ایران چگونه سینمای ملی را رشد و تکوین داده است؟ بدین منظور، هفت شاخص سینمای ملی از نظریه سوزان هیوارد مبنا قرار می‏گیرد. یافته ها نشان می دهد که سیاست های سینمایی در ایران بیشتر به ترتیب معطوف به شاخص ‏های «قوانین و دستورالعمل ها»، «روایت» و «ژانر» است. به شاخص های «ستاره به عنوان نشانه»، «ریخت و ژست شناسی» کمتر توجه شده و شاخص «سینمای مرکزی و سینمای حاشیه» در حاشیه مانده است. بدین ترتیب نتیجه می‏گیریم که در سیاست های سینمایی بعد از انقلاب 57 به شاخص های سینمای ملی کمتر توجه شده است. سیاست های مصوب، سیاست هایی تمرکزگرا و عموما «نظارتی، هدایتی و حمایتی» هستند و مجال چندانی برای سیاست های مخاطب-محور و نیز سیاست تفاوت مثل سینمای حاشیه ای قایل نیستند.