تاثیر رویشگاه بر ویژگی های خاک و ترسیب کربن در توده های دست کاشت صنوبر دلتوئیدس در ساری

تغییر اقلیم و افزایش گرمایش جهانی یکی از چالش های مهم در بحث توسعه پایدار است که ناشی از افزایش غلظت گازهای گلخانه ای به ویژه گاز دی اکسید کربن  می باشد. جنگل کاری یکی از راهکارهای عملی و ساده به منظور کاهش دی اکسید کربن جو و افزایش ترسیب کربن در خاک است. بنابراین، هدف از اجرای تحقیق حاضر بررسی روند تغییرات ترسیب کربن خاک توده های دست کاشت صنوبر دلتوییدس واقع در طبقات ارتفاعی مختلف بود.

سه رویشگاه در حدود ارتفاعی بین 150 تا 1200 متر در شهرستان ساری انتخاب شد. متغیرهای کمی شامل قطر برابر سینه، ارتفاع کل، سطح مقطع و ضریب قدکشیدگی تمام درختان با قطر بیشتر از هفت و نیم سانتی متر (آماربرداری صد درصد) مورد ارزیابی قرار گرفت. به منظور بررسی خصوصیات فیزیکی (رطوبت، بافت و چگالی ظاهری) و شیمیایی خاک (اسیدیته، هدایت الکتریکی، نیتروژن، فسفر، پتاسیم و کربن آلی) ده نمونه خاک از عمق 10-0 سانتی متر در هر یک از توده ها با روش استوانه تهیه شد.

بیشترین مقدار قطر برابر سینه (27/83 سانتی متر)، ارتفاع (21/13 متر) و سطح مقطع (0/046 مترمربع) در رویشگاه مهدشت مشاهده شد و کمترین مقادیر آن ها در رویشگاه پهنه کلا مشاهده شد. کمترین مقادیر اسیدیته (0/04±6/26)، هدایت الکتریکی (0/01±0/30 دسی زیمنس بر متر)، نیتروژن کل (0/01±0/11 درصد)، پتاسیم (25/00±169/49 میلی گرم بر کیلوگرم) و کربن آلی (0/06±1/43 درصد) خاک در منطقه نقیب ده-مزده (بالاترین ارتفاع) مشاهده شد.  بیشترین و کمترین مقدار ترسیب کربن به ترتیب در توده های مهدشت (پایین ترین ارتفاع) و نقیب ده-مزده (بالاترین ارتفاع) مشاهده شد.

به طور کلی، در ارتفاعات پایین تر درختان صنوبر دلتوییدس از رشد قطری مطلوب تری نسبت به ارتفاعات بالاتر برخوردار هستند. با توجه به نتایج این پژوهش می توان بیان کرد کاشت گونه صنوبر دلتوییدس در مناطق پایین بند می تواند راهکار مناسبی به منظور کاهش میزان دی اکسید کربن جو باشد.