پیشگیری از سوء استفاده های جنسی از کودکان در سیاست جنایی ایران و اسناد بین المللی

کودکان از آسیب پذیرترین اقشار جامعه هستند که به دلایل مختلف چون ضعف قوای جسمانی، نداشتن قوه تحلیل و استدلال کافی همواره مورد سوءاستفاده قرار می گیرند. ضعف قوانین و مقررات و البته، ناتوانی ضمانت اجراها از سوی دیگر بیش ازپیش به این موضوع دامن می زند. بر این مبناء، به دنبال پاسخ به این سوال هستیم که به منظور پیشگیری از سوءاستفاده جنسی از کودکان چه سازوکارهایی در سیاست جنایی ایران و اسناد بین المللی قابل مشاهده است؟

باتوجه به ماهیت موضوع، پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و به لحاظ گردآوری اطلاعات به روش اسنادی و از طریق مطالعه قوانین و منابع معتبر انجام شده و اطلاعات به دست آمده به صورت توصیفی- تحلیلی مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفته است.

به منظور پیشگیری از سوءاستفاده جنسی از کودکان در معاهدات بین المللی و سیاست جنایی ایران سازوکارهایی صورت گرفته است. مهمترین این معاهدات شامل کنوانسیون حقوق کودک، پروتکل الحاقی درباره فروش، فحشا، هرزه نگاری کودکان و پروتکل الحاقی به کنوانسیون جرایم سازمان یافته فراملی (پالرمو) می باشد. سیاست ایران در پیشگیری کیفری شامل جرم انگاری در قوانین مختلف از جمله (مبارزه با قاچاق انسان، قانون مجازات اسلامی و قانون حمایت از اطفال و نوجوانان) می باشد. پیشگیری غیرکیفری نیز شامل پیشگیری وضعی (اقدامات پیشگیرانه پیرامون قاچاق و نظارت بر اماکن توریستی) و پیشگیری اجتماعی شامل (اقدامات آموزش محور، نقش رسانه های اجتماعی، ارتقاء بنیان های فرهنگی و مذهبی و اقدامات مبتنی بر فقرزدایی) می باشد.