بررسی ظرفیت‎های مناسب ساخت پویانمایی (انیمیشن) اقتباسی از حکایت سرپاتک هندی الهی‏نامه عطار

پویانمایی (انیمیشن) یکی از پرمخاطب‏ ترین ژانرهای هنر سینما در سطوح مختلف سنی، فکری و فرهنگی است که هنرمندان بزرگ و آثار درخشانی را در عرصه تاریخ این هنر معرفی کرده و هرروز نیز بر روند گسترش و تنوع ارایه آن افزوده می ‏شود. اقتباس از متون ادبی نیز یکی از شیوه‌های پررونق ساخت این آثار است که همسو با جریان جهانی آن، در ایران نیز با عنایت به وجود ادبیات غنی فارسی، این ظرفیت را دارد که بیشتر بدان توجه شود. با این رویکرد، آثار عرفانی و خاصه منظومه‏ های عطار یکی از بسترهای مطلوب اقتباس است. پرسش پژوهش این است که وجود و تعدد چه عناصری در حکایتی مانند «سرپاتک هندی» در الهی ‏نامه و نمونه ‏های مشابه، این نوع از آثار را برای ساخت انیمیشن اقتباسی مناسب می‏ کند. قابلیت های نمایشی این اثر با روش توصیفی- تحلیلی بررسی می‌شود. ظرفیت‏هایی مانند داستان و درونمایه ‏ی استاندارد و قابل گسترش، انواع گره ‎افکنی و گره ‏گشایی داستانی، حضور شخصیت‏ های دوست‌داشتنی و وجود ظرفیت پرداخت بیشتر آنها با تمرکز بر توصیف و گفت ‏وگوی موجود در متن و بهره ‎مندی از نقاط بحران و اوج، کشمکش‏ های عمل‎ محور و تعلیق‏ ساز و درنهایت قابلیت خلق انواع صحنه‏ ها و موقعیت‎ های جذاب مناسب برای فضای پویانمایی. می توان ‎این طور نتیجه گرفت که این حکایات و نمونه‏های مشابه آن در آثار عرفانی ادبیات کلاسیک فارسی، می ‏توانند به‌مثابه چارچوب‏ های مناسبی برای ساخت انیمیشن اقتباسی به روش وفادار و برداشت آزاد در نظر گرفته شوند.