ارزیابی آسیب پذیری آبخوان ماهیدشت نسبت به آلودگی با استفاده از مدل های دراستیک، ای وی آی و گادز

امروزه، یکی از روش های مدیریت کیفی آبخوان ها ارزیابی آسیب پذیری آبخوان ها است که با توجه به آن می توان محدوده کیفی آبخوان را تعیین و مدیریت مناسبی جهت کاربری های مرتبط با آبخوان اعمال کرد. بنابراین، ارزیابی آسیب پذیری آبخوان، بخش مهمی از مدیریت منابع آبی است. هدف از این پژوهش ارزیابی آسیب پذیری آبخوان ماهیدشت با استفاده از مدل های دراستیک، ای وی آی، گادز در سیستم اطلاعات جغرافیایی است. مدل دراستیک براساس خصوصیات هیدروژیولوژیکی موثر بر آلودگی آبخوان و با امتیازدهی و جمع این معیارها می توان مناطق آسیب پذیر آبخوان را مشخص کرد. در مدل  ای وی آی بر اساس دو معیار آسیب پذیری تعیین می شود. و در مدل گادز از ضرب چهار معیار آسیب پذیری آبخوان مشخص می شود. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که در مدل دراستیک پتانسیل آلودگی آبخوان به ترتیب مناطق بدون خطر آسیب پذیری با مساحت72/30 کیلومتر مربع، مناطق با خطر پذیری خیلی کم 266/93 کیلومترمربع، مناطق با آسیب پذیری کم 59/69 کیلومتر مربع و مناطق با آسیب کم تا متوسط 14/65 کیلومترمربع را به خود اختصاص می دهند در مدل ای وی آی مناطق با خطر آسیب پذیری پایین با مساحت 221/23 کیلومترمربع و آسیب پذیری متوسط با مساحت 208/2 کیلومترمربع طبقه بندی می شود. در مدل گادز نیز بیشتر منطقه با آسیب پذیری کم با مساحت 401/5 کیلومترمربع پوشش داده شده است و مناطق کمتری با آسیب پذیری متوسط با مساحت 24/2 کیلومترمربع است. از این رو آبخوان ماهیدشت براساس سه مدل ارزیابی در این پژوهش در آسیب پذیری جدی قرار ندارد.