بررسی اثربخشی برنامه آموزشی جهت یابی و حرکت بر بهزیستی روان شناختی دانش آموزان نابینا

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی برنامه آموزشی جهت یابی و حرکت بر بهزیستی روان شناختی دانش آموزان نابینا در استان اصفهان انجام شد. این پژوهش، یک مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. 24 نفر از دانش آموزان نابینا، به روش نمونه گیری در دسترس از مدارس ویژه نابینایان اصفهان انتخاب شدند و به طور مساوی در یکی از گروه های آزمایش و گروه کنترل (هر گروه دوازده نفر شامل شش دختر و شش پسر) جایگزین شدند. گروه آزمایشی در هشت جلسه آموزش برنامه جهت یابی و حرکت (هفته ای دو جلسه) شرکت کردند؛ درحالی که گروه کنترل در این جلسات شرکت نکردند. آزمودنی ها با استفاده از مقیاس بهزیستی روان شناختی (PWBS) ریف (1989) ارزیابی شدند. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری با به کارگیری نرم افزار SPSS نسخه 26 تحلیل شدند. نتایج نشان داد گروه آزمایش و کنترل در بهزیستی روان شناختی تفاوت معناداری دارند. درواقع آموزش برنامه جهت یابی و حرکت، بر بهزیستی روان شناختی و خرده مقیاس های خودمختاری، تسلط بر محیط، رشد شخصی، ارتباط مثبت با دیگران و پذیرش خود در دانش آموزان نابینا اثر مثبت و معنادار داشته است (001/0>P). با توجه به اینکه آموزش برنامه جهت یابی و حرکت، سبب بهبود بهزیستی روان شناختی دانش آموزان نابینا شد، برنامه ریزی برای آموزش چنین برنامه هایی مانند آموزش برنامه جهت یابی و حرکت نقش مهمی در بهزیستی روان شناختی دارد.