اثربخشی آموزش کارکردهای اجرایی بر خودکنترلی کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی و بیش فعالی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش کارکردهای اجرایی بر خودکنترلی کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی و بیش فعالی انجام گرفت. پژوهش حاضر آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری دوماهه است. جامعه آماری پژوهش شامل کودکان پسر مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی شهر اصفهان در سال تحصیلی 1398-1399 است که از بین آن ها سی کودک مبتلا به اختلال کم توجهی و بیش فعالی به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند (هر گروه 15 کودک). گروه آزمایش، مداخله کارکردهای اجرایی (فیشر و همکاران، 2005) را طی یک ماه در هشت جلسه 75 دقیقه ای دریافت کرد. در فرایند مداخله، در گروه آزمایش سه نفر و در گروه گواه نیز دو نفر ریزش داشتند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه اختلال کم توجهی و بیش فعالی (ADHDQ) و پرسشنامه خودکنترلی (SCQ) بود. داده های پژوهش به شیوه تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 23 تجزیه وتحلیل شد. نتایج نشان داد آموزش کارکردهای اجرایی بر خودکنترلی کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی و بیش فعالی تاثیر معنادار دارد (001/0<p). براساس یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت آموزش کارکردهای اجرایی با بهره گیری از آموزش سازمان دهی، افزایش تمرکز و دقت، تقویت حافظه کاری و بازداری پاسخ می تواند به عنوان روشی کارآمد برای افزایش خودکنترلی کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی و بیش فعالی به کار گرفته شود.