شیوع اختلالات تمپورومندیبولار (TMD) و ارتباط آن با متغیرهای دموگرافیک، سابقه درمان ارتودنسی و مندیبولار موبیلیتی در بیماران مراجعه کننده به کلینیک دانشکده دندانپزشکی ساری

در این پژوهش، میزان شیوع TMD و ارتباط آن با متغیرهای دموگرافیک، سابقه درمان ارتودنسی و مندیبولار موبیلیتی در بیماران مراجعه کننده به کلینیک دانشکده دندانپزشکی ساری مورد ارزیابی قرارگرفته است.

در مطالعه ی مقطعی حاضر، 68 نفر از بیماران مراجعه کننده به کلینیک دانشکده دندانپزشکی ساری انتخاب شدند. اطلاعات به روش مصاحبه شفاهی و معاینات بالینی جمع آوری گردید و ارتباط بین TMD و متغیرهای مورد نظر با استفاده از SPSS V.22 و آزمون های chi-square و fisher مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.

75 درصد (51 نفر) از جمعیت مورد مطالعه (35/3 درصد مرد و 64/7 درصد زن) دچار TMD بودند. از این میان، 14 نفر سابقه درمان ارتودنسی داشتند و 34 نفر از آن ها واجد درآمدی کم تر از 1 میلیون تومان در ماه بودند، همچنین 49 نفر از آن ها شهرنشین بودند. میزان حداکثر باز شدگی دهان نیز در افراد فاقد TMD، 7± 44/52 میلی متر گزارش شد که به لحاظ آماری فاقد سطح معنی داری می باشد (0/84=P). همچنین علی رغم بیش تر بودن حداکثر میزان جابجایی لترالی فک پایین به سمت راست (0/2=P) و چپ (0/84=P). در افراد فاقد TMD، این ارتباط نیز به لحاظ آماری معنادار نمی باشد.

سابقه درمان ارتودنسی می تواند در ایجاد TMD تاثیرگذار باشد و همچنین بهبود وضعیت اقتصادی، پیگیری بیش تر بیمار را در پی دارد که همین امر از ابتلا و پیشرفت TMD در بیماران می کاهد؛ ولی این ارتباط با سایر متغیرها معنادار نبوده است.