کاربرد مدل فضای ویژگی TGSI - Albedo در بررسی وضعیت بیابانی شدن مرکز استان خوزستان

امروزه بیابان زایی و تخریب سرزمین یکی از مهم ترین مشکلات محیط زیست به ویژه در مناطق خشک و نیمه خشک است که ناشی از تغییرات اقلیمی و فعالیت های انسانی است. بنابراین، شناخت وضعیت بیابان زایی این مناطق برای مدیریت و برنامه ریزی آینده امری ضروری است. در این راستا بهره گیری از شاخص های سنجش از دور برای تهیه نقشه های پایه بیابان زایی و پایش آن می تواند کارآمد باشد. در پژوهش حاضر از شاخص های اندازه ذرات خاک سطحی و آلبیدو به عنوان شاخص های نمایان کننده وضعیت بیابانی شدن مرکز استان خوزستان استفاده شد. پس از محاسبه شاخص های ذکر شده با استفاده از تصاویر سنجنده ی +ETM ماهواره لندست، تعداد 411 نمونه تصادفی روی تصاویر انتخاب شد، سپس مدل فضای ویژگی Albedo-TGSI بر پایه همبستگی بین متغیر ها (ضریب تبیین 0.83) به کاربرده شد و معادله طبقه بندی بیابان زایی بر اساس شیب خط برازش داده شده به دست آمد. در مرحله بعد با اعمال طبقه بندی شکست طبیعی بر روی شاخص بیابان زایی، طبقه های مختلف بیابان زایی و همچنین مقدارهای کمی آن ها، برای نمونه های تصادفی حاصل شد. سپس این مقدارهای حدی برای کل منطقه اعمال و در پایان نقشه وضعیت بیابان زایی سال 1397 به دست آمد. نتایج نشان می دهد که حدود 70% منطقه دچار بیابان زایی شدید و زیاد و 18.3، 8.3 و 4.1 درصد منطقه به ترتیب در طبقه های بیابان زایی متوسط، کم و بدون بیابان زایی قرار دارند. ضریب کاپا و صحت کلی نقشه تولیدی به ترتیب 92.1 % و 94.3 درصد برآورد شد. یافته ها نشان می دهد که مدل فضای ویژگی، ابزاری سودمند و قوی برای استخراج اطلاعات بیابان زایی در اراضی بدون پوشش گیاهی یا دارای پوشش گیاهی کم است.