ارزیابی حسن اجرای سیاست های راهبردی و کلان علم و فناوری در ایران مبتنی بر رویکرد شبکه سیاستی

هدف این پژوهش ارزیابی حسن اجرای سیاست های راهبردی و کلان علم و فناوری در ایران به روش شبکه سیاستی است. بدین منظور با مرور ادبیات در حوزه سیاست گذاری عمومی و به ویژه سیاست گذاری علم و فناوری، چارچوبی نظری شامل سه مرحله سیاست گذاری کلی (شامل دو سطح ابرسیاست ها و سیاست های راهنما)، سیاست گذاری اجرایی (شامل سه بخش سیاست های سمت تقاضا، سیاست های سمت عرضه و سیاست های زیرساخت مبادله) و ارزیابی سیاستی (در سه سطح بروندادها، پیامدها و آثار) تدوین شد. سپس شبکه سیاستی علم و فناوری ایران در وضعیت موجود، نخست مبتنی بر اسناد سیاستی و سپس مبتنی بر نظریات خبرگان نگاشت و با یکدیگر مقایسه شد. بدین منظور نخست 25 سند سیاستی بررسی و سپس پرسشنامه ای تدوین و بین 50 نفر از خبرگان سیاست علم و فناوری ایران توزیع شد. برای تحلیل و ترسیم نگاشت های حاصل از اسناد سیاستی و نظریات خبرگان از نرم افزارهای یو سی آی نت و نت دراو و برای مقایسه آنها با یکدیگر از آزمون تی به کمک نرم افزار اس پی اس اس استفاده شد. نتایج پژوهش نشان می دهد عملکرد شبکه سیاستی علم و فناوری ایران مبتنی بر آرای خبرگان در قریب به 44 درصد نسبت به تکالیف اسناد سیاستی انحراف دارد. بدین معنی که در ماموریت های سیاستی تعدادی از نهادهای شبکه سیاستی علم و فناوری ایران، تفاوت های معنادار بین آنچه در اسناد سیاستی ذکر شده و آنچه در عمل انجام می شود، وجود دارد. همچنین درباره بعضی سیاست های علم و فناوری، ضعف جدی عملکرد وجود دارد.