تحلیل دیدگاه فخرالدین رازی پیرامون سعادت قصوی

سعادت از مسایل چندتباری است: که در علوم متعدد درباره آن از حیثیات مختلف بحث می شود. روش تحقیق در این مقاله توصیفی تحلیلی است. مراد از سعادت قصوی در این پژوهش بالاترین مرحله سعادت از دیدگاه فخر رازی است. او در آثار متعدد خویش به ویژه در مجلدات مختلف و نفیس "التفسیرالکبیر " از ملاک های متعددی برای دست یابی به سعادت معنوی سخن گفته است که اهم آن ها عبارت اند از: ترک امور ناشایست و انجام امور بایسته، فنای محض از هستی خویش، حصول صفات چهارگانه (ایمان، هجرت، جهاد با مال و نفس)، حصول محبت خدا، معرفت ذات، صفات و افعال الهی، شناخت حق لذاته، خیر و عمل به خیر، معرفت به درجه عالی جلال و اکرام الهی، تجلی جلال الهی برای بنده، استغراق در معرفت الهی، معرفت نسبت به ربوبیت و عبودیت به نحواتم، استغراق در عبودیت و عبادت الهی و اعراض از غیر خدا. فخر در این ملاک های قطعا از متفکران بزرگ سلف خویش در سنت اسلامی مثل فارابی، مسکوییه و ابن سینا متاثر بوده است اما تاثیرش از غزالی بیشتر از متفکران دیگر بوده است.