بهبود سطوح گلوکز و مقاومت انسولین در غیاب تغییر بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیر پوستی در پاسخ به تمرینات تناوبی شدید در رت های چاق دیابتی

شواهد ژنتیکی از نقش موثر عوامل رونویسی در مسیرهای سیگنالینگ انسولین در بافت هدف حکایت دارند. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر تمرینات تناوبی شدید بر بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی همچنین گلوکز، انسولین و مقاومت انسولین در رت های چاق دیابتی نوع 2 انجام شد.

برای این منظور 16 سر رت نر ویستار 10 هفته ای توسط 8 هفته رژیم غذایی پرچرب چاق شده سپس به واسطه تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین (STZ) دیابتی نوع 2 شدند. پس از القای دیابت، رت ها به دو گروه های تمرین تناوبی (8 = n) و کنترل (8 = n) تقسیم شدند. گروه تناوبی در یک دوره تمرینات تناوبی 8 هفته ای به تعداد 5 جلسه در هفته در قالب تکرارهای دویدن روی تریدمیل با استراحت فعال بین تکرارها شرکت نمودند و گروه کنترل در برنامه تمرینی شرکت نداشتند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی رت های هر دو گروه در شرایط ناشتا قربانی شدند و سطوح گلوکز، انسولین و مقاومت انسولین همچنین بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی اندازه گیری شده و توسط ازمون تی مستقل بین دو گروه مقایسه شدند.

تمرینات تناوبی به کاهش معنی دار گلوکز ناشتا (001/0 > P) و مقاومت انسولین (002/0 = P) همچنین افزایش معنی دار انسولین سرم (001/0 > P) نسبت به گروه کنترل منجر شد. تفاوت معنی داری در بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی بین دو گروه مشاهده نشد (949/0 = P).

علیرغم عدم تغییر بیان آدیپونکتین در بافت چربی زیرپوستی، تمرینات تناوبی به واسطه بهبود عملکرد انسولین و افزایش انسولین سرم  به کاهش گلوکز خون در رت های دیابتی نوع 2 منجر می شود. شناخت مکانیسم های عهده دار پاسخ آدیپونکتین به تمرینات تناوبی نیاز به مطالعات بیشتر دارد.