تغییرات یونوسیت های پوست لارو سوف سفید دریای خزر (Sander lucioperca) در مواجهه با شوری های مختلف

هدف از مطالعه حاضر، تعیین توانایی تنظیم اسمزی لارو های سوف سفید در دو مرحله قبل (a) و بعد از جذب کیسه زرده (b) بود. دو گروه لاروی به مدت 96 ساعت، در معرض آب شیرین (شوری کمتر از نیم در هزار)، شرایط مصبی (شوری 7 در هزار) و آب دریای خزر (شوری 12 در هزار) قرار گرفتند. درصد بقای لاروها، تعداد و اندازه یونوسیت های پوست و درصد سطح آن‌ها با استفاده از بافت شناسی کلاسیک همراه با رنگ آمیزی ایوزین- هماتوکسیلین و ایمونوهیستوشیمی از طریق مکان یابی آنزیم Na+, K+-ATPase مورد بررسی قرار گرفت. میزان بقا در آب شیرین، برای هر دو گروه 97 درصد بود. 86 درصد از لاروهای گروه a در شوری 7 در هزار زنده ماندند. در حالی که در شوری 12 در هزار نرخ بقای آن‌ها صفر شد. 97 درصد از لاروهای گروه b در شوری 7 در هزار و 20 درصد از آن‌ها در شوری 12 در هزار زنده ماندند. اندازه سلول های کلراید پوست در مواجهه با شوری تغییری نکرد. در انتهای آزمون، تعداد و درصد سطح سلول های کلراید موجود در پوست در گروه a در شوری 7 و در گروه b در شوری 12 در هزار به طور معنی داری افزایش یافت (05/0>P). نتایج نشان داد که در لارو سوف سفید دریای خزر، با افزایش رشد، نمو و تکامل بدن، عملکرد سلول های کلراید پوست در تنظیم اسمزی افزایش یافت و توانست در زنده ماندن لاروها در مواجهه با شوری به گونه ای عمل کند که میزان بقا در مرحله پس از جذب کیسه زرده در مواجهه با شوری بیشتر از مرحله قبل از جذب کیسه زرده باشد.