خانواده مهدوی(ع) از منظر قران و روایات

قرآن، خانواده را به عنوان یک نهاد اجتماعی  که نیازمند نظم و نظام، مدیریت و تدبیر و اعمال اصول و قوانینی خاص در جهت رشد و تعالی و پرورش انسان‌های تعالی خواه است مطرح کرده است. خانه و خانواده، هسته مرکزی اجتماع و مهم‌ترین پایگاه تربیت و از مهم‌ترین نهادهای انسان‌سازی به شمار می‌رود. سنگر خانه و خانواده در صالح سازی، سالم‌سازی، مصلح پروری و نشر فضیلت‌ها نقشی اساسی بر عهده دارد و ازجمله مهم‌ترین رسالت‌های تربیت قرآنی، پس از خودسازی و اصلاح فردی، توجه به کانون خانواده، استحکام‌بخشی و اصلاح گری نسبت به آن است. خانواده محوری استراتژی راهبردی دوران غیبت در آیات قرآن و سخنان اهل‌بیت است که در آن‌ها شرایط و هنجارها و ناهنجارهای دوران غیبت موردبررسی قرارگرفته و برای دوستداران اهل بیت به عنوان یک برنامه با هدف حفظ شیعه و اصالت‌های انسانی، الهی خانواده‌ها، صادرشده است. این پژوهش به مهم‌ترین قوانین حاکم بر زندگی خانواده مهدوی(ع) شامل «خداگرایی» «ولی گرایی» و «والا گرایی» اعتقادی و  اخلاقی پرداخته است.قانون «خدا گرایی» با تفکر توحیدی و زندگی توحیدی شکل می‌گیرد. قانون «ولی گرایی» با شناخت و معرفت امام زمان (ع) و تنظیم زندگی بر اساس سیره‌ی مبارک حضرت و خواسته‌ها و رضایت ایشان تحقق می‌یابد و قانون «والا گرایی» با اخلاق محوری و رعایت اصول مدیریت خانواده، عینیت خواهد یافت. رعایت این اصول سطح فرهنگ و معنویت خانواده را بالا برده و به تعالی می‌رساند. این پژوهش به بررسی خانواده مهدوی(ع) از منظر قران و روایات  پرداخته‌شده است تا از این طریق زمینه را برای درک آرمان جهانی مهدوی  بیش از پیش آماده کند.