معناشناختی کاربردی سنت عاقبت بخیری در اختتام آیات قرآن

از جمله موضوعات قابل بررسی در قرآن سنت های الهی است. هدف از بیان قوانین حاکم بر هستی در قرآن، ایجاد جریانی رفتاری در فرد و اجتماع بوده که در آن همه به سوی یک مبدا در حرکتند. بدین سبب آشنایی با ابعاد معنایی و جنبه های کاربردی این قوانین بایسته است. یکی از این سنت ها، سنت عاقبت بخیری است که در اختتام سه آیه 128اعراف، 83قصص و 49هود ذکر شده است. اشتراک ظاهری این سه اختتام با وجود صدر و موضوعات متفاوت، و نیز اجمال و ابهام موجود در گزاره های قرآنی ناظر بر سنت عاقبت بخیری باعث شده تا نوشتار حاضر با تلفیق روش زبان شناسی-کاربردشناسی و با در نظر گرفتن کلیه عناصر بافتی و معنایی تاثیرگذار، به تحلیل ابعاد این سنت در اختتام آیات قرآن و دستگاه کارگفتی آن بپردازد. بررسی ها نشان می دهد که سنت عاقبت بخیری از جهت گستره عام و مشترک، و از لحاظ شمول خاص و مقید به اعمال انسانهاست. جنبه های همگرایی این سه اختتام عبارتند از دلالت بر استمرار و ثبوت، ماهیت اجتماعی، موضوع کلی، و تشابه لفظ. این پایانه ها از لحاظ سطوح مخاطبان، شرایط نزول، جهان ممکن و مصادیق تقوا متفاوتند. برای این گروه اختتامی، به ترتیب فراوانی کارگفت های اظهاری، تعهدی، ترغیبی، و عاطفی قابل تعریف است.