تعیین الگوی همراهی بیماری های خودایمنی در کودکان مبتلا به خودایمنی متعدد

بیماری های خودایمن، اختلالات مزمنی هستند که در اثر نقص تولرانس ایمونولوژیک نسبت به آنتی ژن های خودی ایجاد می شوند. بیماری های خودایمن برخلاف تصور نادر نیستند و در جوامع گوناگون الگوهای مختلفی را نشان می دهند. در مطالعه حاضر، به بررسی شیوع بیماری های خودایمن در بیماران ایرانی مبتلا به بیماری های غدد و متابولیسم و همچنین الگوی هم زمانی انواع خودایمنی ها در این بیماران پرداختیم.

بطور کلی تعداد 45 کودک مبتلا به خودایمنی متعدد شناسایی شدند و اطلاعات دموگرافیک و بالینی آن ها وارد پرسشنامه شد. آنالیز آماری با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد و P value کمتر از  05/0معیار معناداری در نظر گرفته شد.

جنسیت بیماران متشکل از 15 (%3/33) بیمار مذکر و 30 (%7/66) بیمار مونث بود. بیشتر بیماران قومیت فارس (% 2/51) و آذری (39%) داشتند و مابقی، بیماران کرد (%3/7) و بلوچ (%4/2) بودند. میانه (IQR) سن زمان مطالعه 12 (14-8) سال بود. میانه (IQR) سن شروع اولین بیماری خودایمن در میان بیماران 6 (9-3/3) سال بود. بیشتر بیماران (5%/58) متولد از والدین غیرمنسوب بودند و سابقه خانوادگی بیماری خودایمن در 23 (%8/54) بیمار وجود داشت. 38 بیمار (%4/84) دارای دو خودایمنی بودند، 5 (%1/11) بیمار دارای سه بیماری خودایمن و 1 (%2/2) بیمار دارای چهار بیماری خودایمن با تشخیص قطعی بودند. شایع ترین بیماری های خودایمن در بین تمامی بیماران به ترتیب دیابت نوع یک در 39 بیمار (%7/86)، سلیاک در 29 بیمار (%4/64) و تیروییدیت خودایمن در 20 بیمار (%4/44) بود. بیشترین هم پوشانی بین بیماری های خودایمن بین دیابت نوع یک و سلیاک در 25 بیمار (%6/55) و سپس بین دیابت نوع یک و تیروییدیت خودایمن در 15 بیمار (%3/33) و بین سلیاک و تیروییدیت خودایمن در 7 بیمار (%6/15) مشاهده شد.

در مطالعه حاضر شایع ترین بیماری خودایمن در بین تمامی بیماران، دیابت نوع یک در 39 بیمار (%7/86) بود و بیشترین هم پوشانی بین بیماری های خودایمن بین دیابت نوع یک و سلیاک در 25 بیمار (%6/55) مشاهده شد. این یافته می تواند به اهمیت فالوآپ بیماران مبتلا به دیابت نوع یک از نظر بیماری سلیاک دلالت کند که منجر به تشخیص سریعتر و جلوگیری از عوارض بلندمدت می شود.