بررسی و مقایسه تاثیر والپروات سدیم بر میزان افسردگی و ویژگی های الکتروفیزیولوژیک در بیماران مبتلا به صرع و اختلال دو قطبی

بیماران مصروع و دو قطبی با داروهای ضد تشنج تحت درمان قرار می گیرند و این از آن روست که اختلال های صرعی و دوقطبی از نظر عصب شناختی، الکتروفیزیولوژی و شیمیایی با سازوکارهای متشابهی توصیف می شوند. با اینحال صرع و تشنج در زیر گروه بیماریهای مغز و اعصاب، و اختلال دوقطبی در زیرگروه اختلال های روان پزشکی طبقه بندی می شوند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر والپروات سدیم به عنوان یک داروی ضد تشنج از نظر ویژگی های الکتروفیزیولوژیک انجام شده است و پژوهشگر کوشیده است تا آثار این گروه از داروها را بر علایم الکتروفیزیولوژیک و همچنین میزان افسردگی بیماران گفته شده مورد کاوش قرار دهد.

  پژوهش حاضر به روش نیمه تجربی و روی بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی و بیماران مبتلا به صرع لوب تامپورال که افسردگی آنان توسط پرسشنامه افسردگی بک اندازه گیری شده، انجام شده است. بیماران در فاصله فروردین تا اسفندماه سال 1395 به مراکز  روانپزشکی و کلینیک های مغز واعصاب در شهرهای تهران و اردیبل مراجعه کرده و بطور یکسان تحت درمان با والپروات سدیم قرار داشته اند. حجم نمونه در هر گروه 40 نفر بوده و پیش از آغاز دارودرمانی و یکماه پس از آن از بیماران الکتروآنسفالوگرافی و تست افسردگی به عمل آمده است. داده ها با استفاده از شاخصهای آماری توصیفی(میانگین و انحراف استاندارد) و استنباطی(تحلیل کوواریانس یک راهه آنکوا) و با بهره گیری از نرم افزار SPSS21 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. ضمنا برای کلیه فرضیه ها سطح معنی داری 05/0 = a در نظر گرفته شده است.

یافته ها نشان داد که استفاده از والپروات سدیم بین دو گروه آزمایش وگروه کنترل از لحاظ مصرف داروی ضد تشنج تفاوت معنی داری وجود دارد  این دارو سبب تغییر ویژگی های الکتروآنسفالوگرام بیماران مبتلا به صرع و اختلال دو قطبی گردیده، و در هر گروه باعث کاهش چشمگیر الگوی بیمارگونه EEG  شده است(میزان تاثیر 233/0می باشد). همچنین والپروات سدیم باعث کاهش میزان افسردگی بیماران گردید(008/0 = p و 695/3= F). 

یافته های پژوهش حاضر حاکی از تاثیر داروی ضد تشنج والپروات سدیم در کاهش امواج مغزی غیر عادی وکاهش میزان افسردگی در هر دو گروه بیماران مصروع و دوقطبی بوده است. ضمنا روشن شد که بیماران دوقطبی دارای فعالیت الکتروفیزیولوژیک بیشتری در نیمکره راست مغز خود هستند.این نتایج به نوعی از فرضیه فروزش حمایت می کنند.