جایگاه پلاسمای غنی از پلاکت(PRP) در درمان استئوآرتریت سگ سانان

استیوآرتریت بیماری دژنراتیو مفصل است که همراه با کاهش تدریجی ماتریکس خارج سلولی درغضروف مفصلی و استخوان و از دست دادن عملکرد مفصل می باشد. این بیماری در طیف وسیعی از حیوانات، منجمله در سگ سانان گزارش شده است. در طی سالیان متمادی روش های درمانی مختلف و متنوعی برای بیماری معرفی و بکار گرفته شده است. هدف این نوشتار بررسی جایگاه پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) در درمان استیوآرتریت سگ سانان می باشد. پی آر پی پلاکت های تغلیظ شده حاصل از پلاسمای خون خود حیوان است که می توان آن را در محل آسیب دیده تزریق کرد و یا به صورت لخته فیبرینی غنی از پلاکت (PRFC) به-عنوان داربست و منبعی برای آزاد سازی فاکتورهای رشد استفاده نمود. این فاکتورهای رشد بیان سیتوکین های التهابی را کاهش می دهند و به علاوه تکثیر و تمایز سلول ها را تحریک می کنند. استفاده از PRP در دامپزشکی در درمان آسیب های تاندون/لیگامنت و استیوآرتریت گزارش شده که اکثر موارد مربوط به اسب بوده است و شواهد در مورد استفاده از PRP در سگ-سانان اندک است و نتایج متناقضی هم در استفاده از آن گزارش شده است. به همین جهت نیاز به مطالعات بیشتری در این زمینه وجود دارد. به طور خلاصه، به نظر می رسد PRP در درمان برخی از شرایط ارتوپدی، ایمن و بالقوه مفید باشد. داده های آزمایشگاهی و نتایج بالینی در سایر گونه ها دلگرم کننده است. بنابراین هرچند با توجه به شواهد موجود، پیش بینی استفاده بالینی PRP در استیوآرتریت سگ سانان چندان آسان نیست ولی می تواند امیدوارکننده باشد.