سازوکارهای سازگاری با تغییر اقلیم در بخش کشاورزی؛ معیارها و تکنیک های اولویت بندی

اهمیت سازگاری با تغییر اقلیم در بخش کشاورزی به دلیل ماهیت آسیب پذیر آن نسبت به مخاطرات اقلیمی، بیش از سایر بخش های اقتصادی است. سازوکارهای سازگاری در بخش کشاورزی باید به شکلی طراحی و به کار برده شوند که علاوه بر کاهش ضررهای وارده، پایداری معیشت بخش عظیمی از خانوارهای شاغل در این بخش را نیز حفظ کنند. به دلیل وجود معیارهای مختلف و متعدد، نیاز است از تکنیک های تصمیم گیری به منظور اولویت ‎بندی و انتخاب نهایی سازوکارهای سازگاری استفاده گردد. بنابراین، هدف تحقیق حاضر بررسی معیارها و تکنیک های اولویت بندی جهت شناسایی مناسب ‎ترین سازوکارهای سازگاری با تغییر اقلیم در بخش کشاورزی می باشد. این پژوهش کیفی با روش تحلیل مضمون مقالات و منابع کتابخانه ای به شناسایی معیارها و روش های اولویت بندی و نهایتا انتخاب بهترین سازوکارهای سازگاری با تغییر اقلیم در بخش کشاورزی بوسیله نرم‎افزار MAXQDA پرداخته است. بر اساس نتایج پژوهش، معیارهای سازوکارهای سازگاری با تغییر اقلیم در بخش کشاورزی در دو مقوله اصلی هزینه ها و فایده تقسیم بندی می شوند. در بخش هزینه به حداقل بودن هزینه کاربرد، حفظ و نگهداری و سایر هزینه ‎ها تمرکز شده است. در بخش فایده نیز معیارها در قالب مقوله ‎های فرعی پنج گانه نهادی- سیاسی، زیست م حیطی، اجتماعی، اقتصادی و اقلیمی قرار گرفته اند. بر مبنای یافته‎ ها، روش ها و تکنیک های متفاوتی به منظور اولویت بندی و انتخاب سازوکارهای مناسب پیشنهاد شده است ولی نمی توان در تمامی موقعیت ها یکی از آنها را توصیه نمود، بلکه این انتخاب باید متناسب با شرایط، هدف و سطح منابع اطلاعاتی موجود صورت پذیرد. بدین منظور نقاط قوت و ضعف متداول ترین روش های اولویت ‎بندی و انتخاب سازوکارهای سازگاری با تغییر اقلیم ارایه شده است. این روش ها شامل روش های تجزیه و تحلیل چند متغیره، تحلیل سلسله ‎مراتبی، تحلیل های اقتصادی و تجزیه و تحلیل شبکه است که موجب شناسایی بهتر این سازوکارها می‎ گردد و در این پژوهش مورد بحث قرار گرفته‎ اند.