بررسی تداخل سیستم های ملانوکورتینی و هیستامینرژیک مرکزی بر اخذ غذای ناشی از لپتین در جوجه های تخمگذار

مطالعه حاضر به منظور بررسی تداخل سیستم های ملانوکورتینی و هیستامینرژیک مرکزی بر اخذ غذای ناشی از لپتین در جوجه های تخمگذار انجام شد. در آزمایش 1، جوجه ها، تزریقات داخل بطن مغزی (ICV) را به فرم زیر دریافت کردند: سالین، α-FMH (250 نانومول)، leptin (10 میکروگرم) و leptin + α-FMH را دریافت کردند. آزمایش 2 الی 8 مشابه آزمایش 1 بود به استثنا اینکه جوجه ها با Chlorpheniramine (آنتاگونیست گیرنده H1 هیستامینی، 300 نانومول)، famotidine (آنتاگونیست گیرنده H2 هیستامینی، 82 نانومول)، Thioperamide (آنتاگونیست گیرنده H3 هیستامینی، 300 نانومول)، SHU9119 (آنتاگونیست گیرنده های M3/M4 ملانوکورتینی 5/0 نانومول)، MCL0020 (آنتاگونیست گیرنده های M4 ملانوکورتینی 5/0 نانومول)، astressin-B (آنتاگونیست گیرنده های CRF1/ CRF2 30 میکروگرم) و astressin2-B (آنتاگونیست گیرنده های CRF2 30 میکروگرم) را بجای α-FMH دریافت کردند. سپس مصرف تجمعی غذا تا 120 دقیقه بعد از تزریق اندازه گیری شد. با توجه به نتایج بدست آمده، تزریق داخل بطنی مغزی لپتین (10 میکروگرم) موجب کاهش مصرف غذا در جوجه های تخمگذار شد (P≤0.05). تزریق توام لپتین +α-FMH یا لپتین + chlorpheniramine موجب مهار اثرات هیپوفاژیک ناشی از لپتین شد (P≤0.05). تزریق لپتین + thioperamide موجب تقویت کاهش اشتهای ناشی از لپتین شد (P≤0.05). تزریق توام SHU9119 + لپتین،MCL0020 + لپتین، لپتین + astressin-B و astressin2-B + لپتین موجب مهار اثرات هیپوفاژیک ناشی از لپتین شد (P≤0.05). نتایج نشان دهنده این بود که هیپوفاژی ناشی از لپتین در تقابل با سیستم های ملانوکورتینی و هیستامینرژیک در جوجه های تخمگذار است.