پیشگیری از جرم تخریب آثار فرهنگی تاریخی در سیاست جنایی ایران

اموال تاریخی، فرهنگی میراث به جای مانده از گذشتگان، ادله اثبات هویت حقیقی و واقعی ملت یک کشور و مردم جامعه است. ایران نیز از جمله کشور هایی است که دارای سابقه ی چندین هزار ساله تمدن و آثار بجا مانده از آن می باشد که به دلایل مختلف ممکن است از جمله با هدف قاچاق در معرض آسیب قرار بگیرند. بر این مبنا در پژوهش حاضر به این مساله می پردازیم که پیشگیری از جرم تخریب آثار فرهنگی و تاریخی در سیاست جنایی ایران از چه جایگاهی برخوردار است؟

باتوجه به ماهیت موضوع، پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و به لحاظ گردآوری اطلاعات به روش اسنادی و از طریق مطالعه قوانین و منابع معتبر انجام شده و اطلاعات به دست آمده به صورت توصیفی- تحلیلی مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفته است.

سیاست جنایی ایران در قبال تخریب علیه آثار فرهنگی تاریخی سیاست مبتنی بر پیشگیری کیفری و غیر کیفری می باشد. پیشگیری غیر کیفری شامل پیشگیری وضعی(الف- اقدامات مبتنی بر حفاظت: شامل مونیتورینگ، شناسایی نقاط پر خطر و ایمن سازی، کنترل بازدیدکنندگان از طریق تعریف مسیر های گردش، کنترل بازدیدکنندگان از طریق تعریف حریم ها و دسترسی ها با استفاده از موانع،حفاظ ها و راه بندها و ب- نظارت سازمانی) و پیشگیری اجتماعی شامل (آگاهی بخشی اجتماعی و نقش دین در پیشگیری از جرم تخریب) می باشد.