تاثیر کاربرد ورمی کمپوست و محلول پاشی عنصر روی بر عملکرد و کیفیت نانوایی گندم تحت شرایط محدودیت رطوبت انتهای فصل

در بخش هایی از ایران کمبود رطوبت و تنش خشکی در مراحل پایانی رشد گندم، سبب کاهش عملکرد آن می شود. استفاده از برخی تیمارهای کودی می تواند به کاهش آسیب های ناشی از این تنش کمک کند. به منظور بررسی اثرات کود ورمی کمپوست و محلول پاشی عنصر روی بر عملکرد، اجزای عملکرد و صفات کیفی گندم نان (رقم چمران2) تحت شرایط تنش محدودیت رطوبت انتهای فصل، آزمایشی به صورت اسپلیت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با هشت تیمار و سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه لرستان طی سال زراعی 98-1397 انجام شد. عامل اصلی شامل تنش محدودیت رطوبت در دو سطح (آبیاری کامل تا انتهای فصل رشد و قطع آبیاری از ابتدای مرحله پر شدن دانه) و عامل فرعی شامل ترکیب فاکتوریل دو فاکتور یعنی ورمی کمپوست در دو سطح (عدم کاربرد و کاربرد ورمی کمپوست به میزان پنج تن در هکتار) و محلول پاشی عنصر روی در دو سطح (محلول پاشی با آب خالص و محلول پاشی سه در هزار سولفات روی معادل 36/0 گرم در متر مربع) بودند. نتایج نشان داد که تنش رطوبتی باعث کاهش معنی دار وزن هزار دانه، عملکرد دانه و شاخص برداشت و افزایش عدد فالینگ شد. اثر متقابل سه گانه تنش رطوبتی، ورمی کمپوست و کاربرد روی بر درصد پروتیین و رسوب زلنی معنی دار بود. ورمی کمپوست سبب افزایش عملکرد دانه، عملکرد زیستی، شاخص برداشت، درصد پروتیین و رسوب زلنی و کمیت و کیفیت گندم به ویژه تحت شرایط عدم تنش رطوبتی شد. محلول پاشی روی نیز به طور معنی داری عملکرد دانه، عملکرد زیستی، محتوای روی دانه، درصد پروتیین و رسوب زلنی را افزایش داد. در مجموع نتایج این آزمایش نشان داد که کاربرد تلفیقی و نیز جداگانه ورمی کمپوست و محلول پاشی روی موجب کاهش خسارت کمبود رطوبت بر عملکرد کمی و کیفی گندم شد و بنابراین، کاربرد آن ها به عنوان یک راهکار مناسب در منطقه خرم آباد به ویژه تحت شرایط محدودیت رطوبت آخر فصل توصیه می شود.