پژوهشی در انتساب سرقت ادبی به مولف راحه الصدور

راحه الصدور و آیه السرور از معدود کتاب‏های بازمانده از تاریخ سلجوقیان است که نگارش آن در سال 603 هجری، به پایان رسیده است. بسیاری از محققان بر آن بوده اند که این اثر، سرقت ادبی محض است و نجم الدین راوندی کسی است که با سوء استفاده از سلجوقنامه، کتابی را که بیست و یک سال پیش از آن، نوشته شده بوده در ظاهری دیگر، به نمایش گذاشته و با افزودن مطالبی به آن و یا تلخیص آن کتاب، به دریافت صله نایل آمده و نامش را در ردیف تاریخ نویسان و همچنین نویسندگان نثر فنی و مصنوع قرار داده است. این مقاله بر آن است تا برخلاف سایر محققان که اغلب به رونویسی از عقیده یکدیگر پرداخته اند، بیان کند که اگرچه شواهد بسیاری مبنی بر سرقت ادبی در راحه الصدور دیده می شود، اما نکاتی نیز در این کتاب وجود دارد که نشان دهنده مشاهدات و اظهارنظرهای خود مولف است.