بررسی تنوع ژنتیکی موجود در جمعیتهای شنبلیله با استفاده از نشانگرهای SCoT و URP

گونه های مختلف جنس Trigonella دارای جنبه های دارویی و غذایی بسیار مهمی می باشند. ارزیابی تنوع ژنتیکی یکی از اصول اولیه در هر برنامه اصلاحی می باشد که موقعیت را جهت بررسی ویژگی های ژنتیکی و شناسایی ژن های جدید برای به نژادگران فراهم می آورد. در این پژوهش تنوع ژنتیکی موجود در 90 اکوتیپ شنبلیله با استفاده از نشانگرهای SCoT و URP مورد بررسی قرار گرفت. با استفاده از ده آغازگر SCoT و ده آغازگر URP در مجموع به ترتیب 100 و 109 قطعه تکثیر شد که تمامی آن ها چندشکل بودند. متوسط شاخص PIC در هر دو نشانگر 34/0 برآورد شد. با این حال متوسط شاخص های Rp و MI در نشانگرهای URP بیشتر از SCoT بود. تجزیه واریانس مولکولی (AMOVA) بر اساس داده های SCoT، URP و SCoT+URP نشان داد میزان تنوع درون جمعیت ها نسبت به بین جمعیت ها بیشتر است. براساس مقادیر شاخص های تنوع ژنتیکی مشخص شد بیشترین تعداد آلل های مشاهده شده (Na) و بیشترین میزان شاخص شانون (I)، شاخص تنوع نی (H) و درصد جایگاه های چندشکل (PPL) مربوط به گونه های T. foenum-graecum و T. monantha بود. تجزیه خوشه ای بر اساس هر یک از نشانگرها و ترکیب داده های هر دو نشانگر تمامی اکوتیپ های ارزیابی شده را به ترتیب در سه گروه اصلی دسته بندی کردند. علاوه براین مشخص شد الگوی گروه بندی به دست آمده بر اساس ترکیب داده های هر دو نشانگر به خوبی منطبق با ساختار تاکسونومی گونه ها بود. به طورکلی نتایج به دست آمده نشان داد تنوع ژنتیکی بالایی در درون اکوتیپ های شنبلیله وجود دارد. بنابراین این مجموعه می تواند به عنوان یک منبع ژنی با ارزش جهت استفاده در برنامه های اصلاحی مورد استفاده قرار گیرد.