بررسی رابطه بین غنای گونه ای با پوشش گیاهی فرم های رویشی مختلف (مطالعه موردی: طالقان میانی)

کاهش تنوع گونه ای در اثر تغییر اقلیم و تغییر کاربری اراضی به طور قابل ملاحظه ای بر کارکردها و عملکرد اکوسیستم های طبیعی اثر گذاشته است که این امر منجر به مطالعات گسترده ای در این زمینه شده است. در این تحقیق، رابطه بین غنای گونه ای و درصد پوشش گیاهی در مراتع طالقان میانی بررسی شد. برای رسیدن به این هدف، 35 سایت در منطقه مورد مطالعه انتخاب و در هر سایت 21 پلات یک مترمربعی مستقر شد و پارامترهای درصد تاج پوشش هرگونه و غنای گونه های گیاهی اندازه گیری شد. برای بررسی روابط بین غنای گونه ای و پوشش گیاهی از مدل ترکیبی استفاده شد. غنای گونه ای به عنوان متغیر وابسته و درصد تاج پوشش گیاهی به عنوان متغیر مستقل، وارد مدل شد. نتایج نشان داد که رابطه بین غنای گونه ای و درصد تاج پوشش گیاهی به صورت گوسی شکل است و با افزایش درصد پوشش گیاهی، غنای گونه ای نیز افزایش می یابد و در مقدار تاج پوشش 60%، میزان غنای گونه ای حداکثر می باشد. همچنین حداکثر غنای گونه ای در سطح آشفتگی و استرس متوسط و کمترین غنای گونه ای در سطح آشفتگی و استرس کم مشاهده شد. علاوه بر این در فرم های رویشی مختلف نیز، روابط مشابهی به دست آمد.