پیش نگری و تحلیل زمانی و مکانی خشکسالی استان تهران تحت مدل گردش عمومی جوی اقیانوسی CanESM2 بر اساس شاخص SPEI

تغییر اقلیم بر سیستم های مختلف تاثیرات متفاوتی داشته است که به دلیل نقش حیاتی آب در زندگی انسان، بررسی تاثیرات منفی آن بر شدت و فراوانی وقوع خشکسالی یک منطقه از اهمیت ویژه ای برخوردار است. لذا به منظور پیش نگری پارامتر های اقلیمی با احتساب تغییرات در انتشار گاز های گلخانه ای، سناریوهای متعددی معرفی شده اند. در این پژوهش به ارزیابی اثرات تغییر اقلیم بر وضعیت خشکسالی استان تهران در دوره های آتی با استفاده از شاخص خشکسالی بارش-تبخیر و تعرق استانداردشده SPEI پرداخته شده است. در این راستا، ابتدا با استفاده از مقادیر دمای کمینه، دمای بیشینه، دمای میانگین و بارندگی روزانه 8 ایستگاه سینوپتیک در دوره پایه (1995 تا 2017)، با استفاده از مدل ریزمقیاس نمایی SDSM و با در نظر گرفتن مدل گردش عمومی جو بر اساس گزارش پنجم هییت بین الدول و سناریوهای انتشار RCP2.6، RCP4.5 و RCP8.5، مقادیر بارش و دما تا سال 2112 پیش نگری شد. پس از آن با استفاده از پارامتر های پیش نگری شده، خشکسالی SPEI محاسبه شد و در نهایت ویژگی های زمانی و مکانی خشکسالی مورد ارزیابی قرار گرفت. بررسی کلی نتایج نشان می دهد که شدیدترین خشکسالی در ایستگاه آبعلی در سال 2073 در ماه ژولای برابر با 63/6- خواهد بود. همچنین بر اساس نتایج به دست آمده، شهر تهران نسبت به سایر مناطق استان تهران از تنش خشکسالی بیشتری در سال های آینده برخوردار خواهد بود. شایان ذکر است که با بررسی های سری زمانی خشکسالی های آتی، فراوانی خشکسالی در ماه های آینده یک عقب نشینی 4 ماهه خواهد داشت و از ماه سپتامبر به ماه می انتقال پیدا خواهد کرد.