تاثیر 8 هفته تمرین استقامتی شدید و تناوبی شدید بر میزان آنزیم تیوردوکسین ردوکتاز-یک و مالون دی آلدهید در بافت ریه موش های صحرایی نر ویستار

فعالیت های جسمانی در هر شدت و مدتی بر روی فشار اکسایشی و سیستم ضد اکسایشی موثرند. لذا انتخاب مناسب نوع، زمان و شدت تمرین ضروری به نظر می رسد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر 8 هفته تمرین استقامتی شدید و تناوبی شدید بر تیوردوکسین ردوکتاز-1 و مالو ن دی آلدهید در بافت ریه موش های صحرایی نر ویستار است.

24 سر موش نر ویستار، به صورت تصادفی به 3 گروه (کنترل، تمرین استقامتی شدید، تمرین تناوبی شدید) تقسیم شدند. پروتکل تمرین استقامتی شامل دویدن بر روی نوار گردان به مدت 8 هفته (5 جلسه در هفته) و پروتکل تمرین تناوبی نیز شامل 8 هفته (5 جلسه در هفته) دویدن تناوبی بر روی نوار گردان بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی موش ها قربانی شدند و تحت شرایط استریل بافت ریه جدا شد. غلظت بافتی تیوردوکسین ردوکتاز-1 به روش الایزا و غلظت مالون دی آلدهید با روش تری باربیتوریک اسید سنجش شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون واریانس یک طرفه با آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.

پس از 8 هفته در میزان تیوردوکسین ردوکتاز-1 بافت ریه در گروه های تمرین استقامتی شدید و تناوبی شدید نسبت به گروه کنترل تغییر معنی داری ایجاد نشد (0/43=p). همچنین میزان مالون دی آلدهید بافت ریه گروه تناوبی شدید نسبت به گروه کنترل تغییر معنی داری نداشت (0/06=p)، اما در گروه استقامتی شدید نسبت به گروه کنترل به طورمعنی داری کاهش یافت (0/02=p).

با توجه به نتایج این پژوهش شاید بتوان گفت تمرینات استقامتی شدید 8 هفته ای ضمن کاهش مالون دی آلدهید، تاثیری بر میزان تیوردوکسین  ردوکتاز-1 نداشته است.