تاثیر نوروتراپی بر کاهش تکانش گری و تصمیم گیری پر خطر در دانش آموزان پسر دبیرستانی با نشانه های نقص توجه/بیش فعالی

اختلال نقص‌توجه/بیش‌فعالی یکی از اختلالات شایع دوران کودکی می‌باشد. پژوهش حاضر نیز با هدف اثربخشی نوروتراپی بر کاهش تکانش‌گری و تصمیم‌گیری پر خطر در دانش آموزان پسر دبیرستانی با نشانه‌های نقص‌توجه/بیش‌فعالی انجام شد.

طرح پژوهش حاضر به صورت نیمه آزمایشی با دو گروه آزمودنی بود که در سال تحصیلی 98-1397 انجام شد. نمونه آماری پژوهش حاضر شامل 30 آزمودنی بود، بدین صورت که یک گروه 15 نفره شامل افراد مبتلا به نشانگان اختلال نقص‌توجه/بیش‌فعالی و 15 نفر در گروه پلاسیبو بودند، یعنی افرادی که مبتلا به نشانگان اختلال فوق هستند اما مداخله‌ای که برای آن ها صورت گرفت واقعی نبود. ابزار پژوهش شامل دستگاه نوروفیدبک، آزمون بازداری پاسخ برو-نرو، آزمون خطرپذیری بادکنکی و پرسشنامه نشانگان نقص‌توجه/بیش‌فعالی افراد بالغ بود. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 و با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیره انجام شد.

تحلیل داده ها نشان داد که بین میانگین نمره های پیش‌آزمون و پس‌آزمون گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری وجود داشت(p<0/01) ، به نحوی که نوروتراپی باعث کاهش تکان‌گری و تصمیم‌گیری پر خطر در افراد مبتلا به نشانگان اختلال نقص‌توجه/بیش‌فعالی شده است.

با توجه به تاثیرات مثبت این روش بر کاهش تکانش‌گری و تصمیم‌گیری پرخطر افراد مبتلا به اختلال نقص‌توجه/بیش‌فعالی، این مطالعه نشان داد که نوروتراپی می تواند به عنوان یک روش موثر برای دستیابی به عملکرد بهینه در افرادی که اختلال نقص‌توجه/بیش‌فعالی دارند می تواند مورد استفاده قرار بگیرد.